Επιστροφή στην εφηβεία
Μεσημέρι Τρίτης. Σπιτικό φαγητό, λίγη τηλεόραση με τους υπόλοιπους συγκατοίκους του σπιτιού (πια δεν μπορώ να πω μόνο αδέλφια, και το αδέλφια - ξαδέλφια είναι μεγάλο και καθόλου εύηχο) και παράλληλα σκρολάρισμα στο κινητό.
" Τα μάθατε; Επιστρέφει ο Τομ στους μπλινκ και βγάζουν δίσκο! Έτσι, μόνο ποπ πανκ, σκέιτ και αλητεία!"
Αμέσως επιστρέφω στο βίντεο πιο πάνω, το ανοίγω με τη βοήθεια του Instagram, και βλέπω ένα βίντεο όπου συνεχώς γίνεται το λογοπαίγνιο come - cum ενώ τα άτομα κάνουν σχετικές χειρονομίες όπως να κουνάνε ένα shaker ή να καθαρίζουν μεθοδικά ένα μπαστούνι baseball από πάνω μέχρι κάτω και πάλι πάνω.
Ακριβώς αυτά τα αστεία που στην έκτη δημοτικού και στο γυμνάσιο μας φαίνονταν ξεκαρδιστικά.
Με κεφαλαία γράμματα στην περιγραφή:
"WE ARE COMING, TOM'S COMING"
Ο λόγος για τον Tom DeLonge, κιθαρίστα και τραγουδιστή της μπάντας κατά τη διάρκεια των χρυσών χρόνων τους, που εδώ και κάποια χρόνια είχε αποχωρήσει από την μπάντα για να ακολουθήσει την δική του προσωπική πορεία, που μεταξύ άλλων περιλάμβανε τελείως σοβαρά το κυνήγι εξωγήινων.
Κι αμέσως σαν να γύρισε ένας διακόπτης, βρίσκομαι πόσα χρόνια πίσω. Επιστροφή από το σχολείο, στα ακουστικά παίζουν pop punk επιτυχίες όπως τα Basket Case, The kids ain't alright, Still waiting και φυσικά πάρα πολύ Blink-182. Το Dammit είναι σίγουρα στα δέκα κομμάτια που έχω ακούσει τις περισσότερες φορές στη ζωή μου. Στο σπίτι, η λίγη ώρα που δικαιούμουν στον υπολογιστή συνήθως θα ξοδευτεί σε cult video clip κυρίως των blink ή στην αναζήτηση βίντεο των Jackass με βάση κάποια συζήτηση που θα είχα με τους φίλους μου στο σχολείο. Αργότερα, όταν θα πιάσω την κιθάρα μου, τα εύκολα κομμάτια των 3 συγχορδιών με γρήγορο ρυθμό θα ήταν σίγουρα στα πρώτα που θα παίξω.
Οι ταινίες που συζητούμε συνεχώς (αλλά εγώ έβλεπα στα κρυφά, και περισσότερο μεμονωμένες σκηνές στο YouTube, παραήταν πρόστυχες) είναι φυσικά τα American Pie. Αναλύσεις με τις ώρες για τα σαχλά, πρόστυχα αστεία που μας έκαναν να λιώνουμε στα γέλια.
Οι blink-182 είναι άμεσα συνδεδεμένοι με το American Pie
Όλες αυτές οι σκηνές μας είχαν επηρεάσει σε έναν μεγάλο βαθμό. Αυτήν τη στιγμή, όταν σκέφτομαι τα πρώτα εφηβικά μου χρόνια, τα βλέπω μέσα από ανάλυση ταινίας του 2000 (γιατί στην Ελλάδα, ή τουλάχιστον σε μένα, χρειάστηκαν 10 χρόνια για να φτάσει η μόδα του pop punk), ενώ πρέπει να σκεφτώ λογικά για να θυμηθώ το ότι οι φίλοι μου δεν είχαν καρφάκια με ζελέ (εγώ βέβαια είχα περάσει την φάση πειραματισμού με ζελέ, αλλά το σγουρό μαλλί δεν βοηθούσε και ιδιαίτερα, ούτε τα γέλια των αδελφών μου).
Το χιούμορ μας ήταν αυτό ακριβώς που βλέπαμε, ο τρόπος σκέψης μας ήταν παρόμοιος με αυτής της φάρας.
Και για μένα προσωπικά, επειδή έχω μια πιο κοντινή σχέση με τη μουσική, όλα αυτά συνοψίζονται στα pop punk τραγούδια και πιο συγκεκριμένα στους Blink-182.
Μπορεί πλέον να έχω ξεπεράσει τελείως αυτήν τη φάση. Ακόμα χειρότερα, την έχουν ξεπεράσει και οι ίδιοι. Είναι το λιγότερο άβολο να βλέπεις μερικούς γκριζομάλληδες να τραγουδάνε τους ύμνους της εφηβείας, και να μην βγαίνει η φωνή, ούτε η ενέργεια που υπήρχε κάποτε.
Ωστόσο, για αυτήν την μπάντα θα έχω πάντα ένα soft spot.
Όταν πριν μερικά χρόνια ο Mark Hoppus είχε μιλήσει δημοσίως για το πρόβλημα υγείας του (το οποίο ξεπέρασε επιτυχώς) αν και είχα καιρό να ακούσω blink επηρεάστηκα στο μέγιστο βαθμό που θα επηρεαζόμουν για ένα δημόσιο πρόσωπο.
Αντίστοιχα και σήμερα, που διάβασα για την επανένωση της αγαπημένης μου τριάδας, αμέσως επηρεάστηκα. Χωρίς να το καταλάβω έβαλα τον καλύτερο δίσκο pop punk που έχει βγει ποτέ (φυσικά μιλάω για το Enema of the State) να παίζει, και άρχισα να βιώνω όλα αυτά που περιέγραψα πιο πάνω.
Μια κανονική επιστροφή στα πρώτα χρόνια της εφηβείας, της ανωριμότητας, του χαζού και κάφρικου χιούμορ.
Well I guess, this is growing up.
Καλή ακρόαση:
~BB
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου