Τοπογράφων πρώτες στιγμές

Μετά από μία (1) θητεία και μία (1) ορκωμοσία ήρθε η ώρα να επιστρέψω στον γαλαξία που δημιουργήσαμε αρκετά χρόνια πριν με σκοπό να σώσουμε (υπερβολή) τους εαυτούς μας. Σε ένα από τα γραπτά μου είχα τοποθετήσει το τέλος του Abell τη στιγμή που θα τελείωνε η φοιτητική περίοδος, προβλέποντας πως αυτή θα έρθει για εμένα πριν ο χρόνος γυρίσει στο 2023. Στην ουσία αυτό συνέβη, αν και το πραγματικό τέλος των φοιτητικών μου χρόνων ήρθε τον περασμένο Απρίλιο, αφού μεσολάβησαν αρκετοί μήνες ταλαιπωρίας μέχρι να επιτευχθεί αυτός ο στόχος.

Όσον αφορά τη στρατιωτική θητεία, αυτή είναι μια εμπειρία για την οποία συζητάς αδιάλειπτα όσο τη ζεις και τη στιγμή που τελειώνει δεν έχεις τίποτα να πεις για αυτή. Αυτή είναι τουλάχιστον η δική μου εκδοχή έχοντας ζήσει τρεις εβδομάδες στην Καλαμάτα και εφτά μήνες στην Καβησό. Λίγα είναι αυτά που μένουν, τα περισσότερα παρουσιάζονται στα πολλά κλισέ που συνοδεύουν τις λέξεις «ελληνικός στρατός» και τα οποία δεν αξίζουν να αναφερθούν στο παρόν κείμενο. Στις 6 Ιουλίου, στο ταξίδι της επιστροφής και όσο σκεφτόμουν όλα όσα συνέβησαν τους περασμένους μήνες, είχα σχηματίσει στο μυαλό μου ένα πολύ ωραίο κείμενο 700 λέξεων  το οποίο έχασε τη σημασία του τη στιγμή που μπήκα στο σπίτι μου, με τον στρατό να φαντάζει ήδη σαν μια μακρινή ανάμνηση.

Κάπως έτσι, λοιπόν, έφτασα στην αυγή της επαγγελματικής μου σταδιοδρομίας. Περίμενα πολύ καιρό αυτό το φθινόπωρο. Ο φοιτητής μέσα μου «πέθανε» πολύ πριν έρθει το πτυχίο μου, αφήνοντας πίσω του υποχρεώσεις και αβεβαιότητα. Η στιγμή που κατέφτασε το τέλος με βρήκε να ξεφυσάω ανακουφισμένος, παραδίδοντας τη χαρά στους κοντινούς μου ανθρώπους.

Το πρώτο πράγμα με το οποίο πρέπει να συμφιλιωθείς στην πρώτη σου δουλειά είναι το γεγονός ότι δεν γίνεται να ανακαλύπτεις τον τροχό καθημερινά. Πιστεύω είμαστε πολλοί που μοιραζόμαστε αυτόν τον προβληματισμό – το τσέκαρα με τον αδερφό μου και συμφωνεί. Αρκετές δουλειές ή έστω κάποια στάδια τους είναι λίγο έως πολύ τυποποιημένα, κάτι που βγάζει απόλυτο νόημα αλλά ίσως το αγνοούμε ερχόμενοι από τις σχολές μας. Αν υπάρχει κάτι παραπάνω, κάτι με μεγαλύτερες προκλήσεις ή αν αυτό είναι όλο είναι κάτι που σε μεγάλο βαθμό θα πρέπει να αποφασίσουμε μόνοι μας και θα αποδειχθεί στην πορεία. Φυσικά, μεσολαβεί η εκπαίδευση στα βασικά ζητήματα της κάθε εργασίας και εκεί υπάρχει ενδιαφέρον.

Κάθε αρχή είναι γεμάτη ελπίδα για το μέλλον. Σε γεμίζει ενέργεια, όρεξη να πετύχεις το καλύτερο που μπορείς. Αυτό το συναίσθημα είναι δύσκολο να διατηρηθεί και όταν τα συναισθήματα ξεκινούν να ξεθωριάζουν, τότε είναι που γίνεται η πραγματική αρχή. Στα 26 μου (φμιδαχ) νιώθω πως ξεκινώ από το μηδέν. Είναι πολλά με τα οποία έρχεσαι αντιμέτωπος σε μια τέτοια περίπτωση,  γίνονται ακόμα περισσότερα όταν είσαι σε επαφή με δύσκολους ανθρώπους. Πάνω σε αυτό δεν έχω κάτι να γράψω, ούτε καν μια θεωρία δηλαδή. Πάντως, ο βιοπορισμός είναι μάλλον σαν ένας μεγάλος μπουφές. Πρέπει να ψάξεις να βρεις προσεκτικά τι είναι αυτό που θέλεις να βάλεις στο πιάτο σου και πάντα υπάρχει η πιθανότητα να μην βρεις το μοσχάρι.

Και μέσα σε όλα αυτά υπάρχουν και αυτές οι λίγες ώρες που μεσολαβούν μεταξύ δύο εργάσιμων ημερών. “Do you believe in life after work?” είναι γραμμένο σε έναν τοίχο της Αθήνας όπως με ενημερώνει το Twitter και είναι άλλο ένα πρόβλημα που απαιτεί άμεση λύση για να μην επιτρέπουμε στον χρόνο να περνάει αμείλικτος μπροστά από τα μάτια μας.

Για κλείσιμο άφησα μια τελευταία σκέψη μου. Τα ξεκινήματα και οι πρωτιές φαίνεται να λιγοστεύουν από εδώ και πέρα ή έστω η σημασία τους να γίνεται μικρότερη. Το γράφω αυτό χωρίς ίχνος μελαγχολίας, μόνο σαν παρατήρηση που ίσως και να είναι λανθασμένη. Η προσπάθεια μας θα συνεχίσει να είναι καθημερινή, ωστόσο θα έχουμε την ευκαιρία να πορευτούμε με όσα έχουμε εξοπλιστεί μέχρι τώρα.

Δεν είμαι σίγουρος πότε θα δοθεί η ευκαιρία να τα ξαναπούμε. Μπορεί σε κάποιο άλλο νέο ξεκίνημα, μπορεί και νωρίτερα.

Rolly