Από το ραδιόφωνο στα McDonald's

Έχει λίγες μέρες που μπήκα στο αυτοκίνητο και μετά από πολύ καιρό άνοιξα το ραδιόφωνο. Τον τελευταίο καιρό το είχα αντικαταστήσει με αθλητικά podcast και γενικότερα δική μου μουσική από το Spotify. Ένα όμορφο χαρακτηριστικό του ραδιοφώνου είναι οι ιστορίες που αφηγούνται οι παραγωγοί. Είτε αυτές είναι προσωπικές αναμνήσεις, είτε προέρχονται από την μεγάλη Ιστορία της Μουσικής, κάθε μέρα ακούς και κάτι διαφορετικό αφού δύσκολα θα πέσεις σε μέρα που να μην έχει συμβεί τίποτα άξιο αναφοράς. Στις 18 Μαΐου εγώ έτυχα στην επέτειο θανάτου του Ian Curtis των Joy Division.

Ο Curtis αποφάσισε να βάλει τέλος στη ζωή του τον Μάιο του 1980, μετά από πολλά προσωπικά προβλήματα, μια μέρα πριν την αρχή της περιοδείας του συγκροτήματος στην Αμερική. Βρέθηκε κρεμασμένος στην κουζίνα του σπιτιού του ενώ λέγεται πως στα ηχεία έπαιζε ο δίσκος του Iggy Pop, Idiot. Ήταν 24 χρονών και σαράντα χρόνια μετά ο κόσμος γνωρίζει και εκτιμάει τη δουλειά που πρόλαβε να αφήσει πίσω του.

 

Ίσως φαίνεται λογικό άλμα το πώς από τον Ian Curtis θα φτάσω να γράφω αυτά που ακολουθούν αλλά στην τελική blog είναι, ό,τι θέλεις γράφεις. Λίγο το ραδιόφωνο μετά από καιρό, λίγο η ιδιοφυΐα των Joy Division, με ανάγκασαν εκείνη τη στιγμή να κάνω ένα βήμα πίσω και να παρακολουθήσω με ηρεμία τι συμβαίνει γύρω μου. Γράφω «ανάγκασαν» γιατί ήταν οριακά βίαιη αυτή η μετάβαση, από τη μία κατάσταση σε αυτή που περιγράφω. Πολλές φορές ξεχνάω να κάνω αυτό το τόσο σημαντικό βήμα πίσω και παρασύρομαι από πράγματα που όταν είσαι ψυχικά νηφάλιος καταλαβαίνεις πως δεν έχουν σημασία.

 

Στην πραγματικότητα δεν υπάρχει κάποιο βαθύτερο νόημα στα παραπάνω. Ίσως παλιότερα να προσπαθούσα να δημιουργήσω κάποια σύνδεση με τον Curtis και εμένα αφού ο πρώτος αυτοκτόνησε στην σημερινή μου ηλικία, αλλά η αλήθεια είναι πως όλα αυτά ήταν απλά μια σειρά από τυχαία γεγονότα που θεώρησα πως θα έφτιαχναν μια ωραία εικόνα. Όπως αντίστοιχα συμβαίνει και με τα παρακάτω.

 

Έτυχε να μιλάμε με τον Μελάνη τις προάλλες - τον θυμάστε τον Μελάνη. Ήταν μια συζήτηση όπως όλες αυτές που έχουμε κάνει μέσα στα χρόνια που γνωριζόμαστε. Μιλήσαμε για τις ζωές μας, για τους πατεράδες μας, τους φίλους μας και τις κοπέλες μας. Ειρωνευτήκαμε, γελάσαμε και ήμασταν σοβαροί. Κατά την διάρκεια όλων αυτών όμως, υπήρχε μια σημαντική διαφορά που την μοιράστηκα μαζί του στο τέλος. Ενώ υπάρχει μια έφεση στο να δραματοποιούμε τις καταστάσεις τις οποίες ζούμε και συχνά σχολιάζουμε – προσπαθώντας ίσως υποσυνείδητα να μοιάσουμε στους μεγάλους χαρακτήρες του κινηματογράφου και της νουάρ αποτύπωσής τους στη μεγάλη οθόνη – αυτή τη φορά ένιωσα πως λέγαμε τα πράγματα ακριβώς όπως είναι. Χωρίς τύψεις, χωρίς στεναχώριες, χωρίς υπερβολές και χωρίς μετάνοιες, η συζήτησή μας ήταν πιο ώριμη από ποτέ. Ίσως ο ίδιος, όντας και πιο πιεσμένος από εμένα αυτήν την περίοδο, εκείνη την στιγμή να μην συμφώνησε με μεγάλη ειλικρίνεια και να μην ένιωσε αυτή την αλλαγή στην δυναμική. Νομίζω πάντως πως το ξέρουμε και οι δύο πως πλησιάζει μια πιο ώριμη εποχή για εμάς και αυτό θα μετουσιώνεται και στις συζητήσεις μας, πόσο μάλλον στις πράξεις μας.

 

Έχω κουραστεί τα δράματα. Αυτό σηκώθηκα να γράψω σήμερα το βράδυ βιαστικά πριν προλάβω να το ξεχάσω. Αναδιατυπώνω για να γίνω πιο σαφής. Έχω κουραστεί τα έντονα συναισθήματα. Αυτός είναι ο λόγος που έχω σταματήσει να γράφω τα τελευταία δύο χρόνια, αυτός είναι ο λόγος που έχω απομακρυνθεί και από την αρχική μου αγάπη, τη μουσική. Οι λόγοι δεν μου είναι σαφείς. Ίσως κουράστηκα να απογοητεύομαι, ίσως δύο χρόνια μέσα στο σπίτι να μούδιασαν τα αντανακλαστικά μου. Ενδεχομένως βέβαια να είναι και απλά μια φάση λόγω της ηλικίας και τι αυτή αντιπροσωπεύει: "Πρέπει να σοβαρευτείς" ή κάποια άλλη παρόμοια κοινοτυπία. Και επειδή ακριβώς δεν με ενδιαφέρουν πλέον καθόλου τα δράματα, μπορώ να πω με ειλικρίνεια πως δέχομαι αυτή τη μετάβαση όπως είναι και περιμένω να δω τι έχει να μου δείξει. Αλλά δεν χρειάζονται περαιτέρω αοριστίες και γρίφοι - τουλάχιστον όχι σήμερα.

 

Το μόνο που έχω να πω πριν κλείσω είναι ότι χαίρομαι που σηκώθηκα σήμερα για να γράψω αυτό το κείμενο.

 

Rolly