Η φωτογραφία

Κάποια στιγμή ένιωσα πως ο Abell ασχολείται παραπάνω με το παρελθόν από όσο θα έπρεπε. Ήταν βέβαια συγκυριακό το γεγονός ότι σταμάτησε έστω και η λιγοστή ροή των κειμένων, παρ’ όλα αυτά έπαιξε και αυτό το ρόλο του. Ίσως ο Abell κάποιες στιγμές να έγινε υπερβολικά προσωπικός, από την άλλη μάλλον αυτός ήταν ο στόχος του εξ’ αρχής. Όπως και να ‘χει, μας βοηθάει να θέσουμε ειλικρινείς ερωτήσεις και προβληματισμούς οι οποίοι θεωρώ αξίζουν να μοιραστούν. Κάτι τέτοιο ακολουθεί και στα παρακάτω.

Κοιτάς μια φωτογραφία και σε κατακλύζουν συναισθήματα. Όσο περνάει η ώρα σου έρχονται στο μυαλό πράγματα που δεν φαίνονται στην εικόνα. Θυμάσαι ποιος τράβηξε τη φωτογραφία, ποιος μιλούσε κατά τη διάρκεια και γιατί η έκφραση του προσώπου σου είναι αυτή που βλέπεις στην οθόνη σου. Θυμάσαι τι έγινε ακριβώς πριν και ακριβώς μετά από το κλικ. Όλα αυτά συμβαίνουν μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα και ξαφνικά έχεις τοποθετήσει το εαυτό σου σε εκείνη τη στιγμή. Όσο κοιτάς τη φωτογραφία ξαναζείς εκείνη τη στιγμή.

Τι είναι όμως αυτό που πραγματικά σκέφτεσαι όταν αιχμαλωτίζεται το βλέμμα σου σε μια στιγμή του παρελθόντος σου; Πώς πρέπει να αντιμετωπίζεις τις ίδιες σου τις αναμνήσεις;

Αυτή η στιγμή που έχεις μείνει να κοιτάς, όπως και η επόμενη που απαθανατίστηκε και βέβαια οι πολλές άλλες στιγμές που δεν θα υπάρξουν ποτέ στον υπολογιστή σου, είναι κομμάτι της ζωής σου και του ανθρώπου που είσαι σήμερα. Είναι οι προηγούμενοι σταθμοί της ιστορίας σου.

Έχω καταλήξει τα τελευταία χρόνια πως όταν κοιτάμε φωτογραφίες που είναι σημαντικές για εμάς κάνουμε μέσα μας μια ευχή. Να ξαναζήσουμε την ίδια στιγμή ως οι άνθρωποι που είμαστε σήμερα έτσι ώστε να χρησιμοποιήσουμε όλα τα μέσα και όλα τα εργαλεία που αποκτήσαμε τα χρόνια που ακολούθησαν, πεπεισμένοι πως θα καταφέρουμε να κάνουμε αυτή τη στιγμή να διαρκέσει και να μην τελειώσει ποτέ. Ξεχνάμε πως, επειδή ακριβώς η στιγμή τελείωσε, είμαστε οι άνθρωποι που είμαστε. Μια μικρή μεταβολή στο παρελθόν και το παρόν αλλάζει. Έστω λίγο να παρακολουθείς την pop κουλτούρα, το ξέρεις αυτό.

Θεωρώ πως όλοι μας έχουμε πράγματα για το οποία μετανιώνουμε και θα ευχόμασταν να τα είχαμε χειριστεί διαφορετικά. Όσο μεγαλώνουμε είναι μάλλον αναπόφευκτο να ξεφύγουμε από το συγκεκριμένο πρόβλημα. Ωστόσο, η ερώτηση που πρέπει να γίνεται όταν αρχίζει η αμφισβήτηση είναι αν θα μπορούσες να πάρεις μια καλύτερη απόφαση ως ο άνθρωπος που ήσουν τότε και όχι αυτός που είσαι σήμερα. Και νομίζω πως η απάντηση, σχεδόν πάντα, θα είναι αρνητική.

Είναι δύσκολο να συμφιλιωθείς με αυτό. Πιάνω πολλές φορές τον εαυτό μου να λέει «θυμάσαι εκείνη την περίοδο, μακάρι να ήμασταν ακόμη έτσι» και να με πιάνει μελαγχολία μέχρι κάποιος να μου θυμίσει όλα αυτά που συνέβησαν στο μεσοδιάστημα και τις πράξεις που μας οδήγησαν στο παρόν.

Πολύ δύσκολα θα άλλαζα κάτι από το παρελθόν μου, χωρίς αυτό να σημαίνει πως είμαι ευχαριστημένος με όλες τις αποφάσεις που έχω πάρει μέχρι σήμερα. Όπως και στον αθλητισμό, οι ήττες στην ζωή αποδεικνύονται συχνά σπουδαιότερες από τις νίκες. Είναι αυτές που μας διαμορφώνουν και αυτές που μας αφήνουν περιθώρια να γίνουμε μια καλύτερη εκδοχή του εαυτού μας.

Άλλωστε, πόσο να διαρκέσει το συναίσθημα της «χαράς» αν όχι μόνο λίγες στιγμές;

«Only a Sith deals in absolute» λέει ο George Lucas και στην τελική όλα τα παραπάνω ξέρω πως ισχύουν για τον Rolly και δεν χρειάζεται να ισχύουν για άλλους. Αυτές οι σκέψεις μού θυμίζουν πως το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να διαχειριστούμε αυτά που έχουμε όσο καλύτερα μπορούμε και όταν στο μέλλον έρθει η ώρα να κοιτάξουμε πίσω, να μπορούμε να πούμε ότι τουλάχιστον κάναμε αυτό που μπορούσαμε. Και αν το κείμενο αφοσιώθηκε στην διαχείριση του παρελθόντος, ο επίλογός του οφείλει να επαναφέρει τον αναγνώστη στο παρόν.

Rolly