"Μην το σκέφτεσαι Rolly..."

 Τον πρώτο Δεκέμβριο που πέρασα ως φοιτητής θα τον θυμάμαι για πολλά χρόνια. Κυρίως γιατί τα συναισθήματα εκείνων των ημερών μού ήταν πολύ πρωτόγνωρα. Αν προσπαθούσα σήμερα να το περιγράψω, θα έλεγα πως απλώς έκανα όλα εκείνα τα πράγματα που «απαγορεύονταν» την προηγούμενη χρονιά των πανελληνίων: ετοιμαζόμασταν με την μπάντα να κάνουμε τα πρώτα μας live μετά τις εξετάσεις, το σαββατοκύριακο ανάμεσα θα παίζανε στη Θεσσαλονίκη οι Planet of Zeus ενώ είχαν αρχίσει και οι πρώτες εργασίες της σχολής. Περιττό να πω πως όλη η εμπειρία ήταν κάτι παραπάνω από θετική λαμβάνοντας φυσικά υπόψη και το γεγονός πως πλησίαζαν οι γιορτές που πάντα ανεβάζουν τη διάθεση. Θα μπορούσαμε να πούμε πως όλα ήταν φυσιολογικά, με μια δόση αβεβαιότητας για το τι θεωρείται πλέον φυσιολογικό.

Τέσσερις Δεκέμβρηδες μετά, τα πράγματα που χάνουμε, δυστυχώς, είναι πάρα πολλά.

 

Ως φοιτητές – και μάλιστα τελειόφοιτοι, αν έχει καμία σημασία – θα έπρεπε να είμαστε στο πανεπιστήμιο και να παρακολουθούμε τα μαθήματα δια ζώσης. Η εξ αποστάσεως διδασκαλία αποδείχθηκε χρήσιμο εργαλείο και θα παραμείνει λύση ανάγκης, αλλά δεν μπορεί να δουλέψει αποτελεσματικά ως κάτι μόνιμο. Η έκταση των μαθημάτων μειώνεται, οι ερωτήσεις είναι ανύπαρκτες και γενικά έχεις την εντύπωση πως ακούς μια περίληψη του μαθήματος που θα άκουγες αν αυτό γινόταν στην αίθουσα. Ο καθηγητής καταλήγει να μιλάει χωρίς διάλειμμα πολλές φορές για ώρες και όταν πια αποφασίσει να δεχθεί ερωτήσεις, οι πληροφορίες είναι τόσες πολλές που είναι δύσκολο να βρεις τι ακριβώς είναι αυτό που δεν κατάλαβες. Εάν όλοι βρισκόμασταν στην τάξη, με ένα απλό νεύμα από το ακροατήριο το πρόβλημα θα μπορούσε να αποφευχθεί.

 

Αλλά ακόμα και αν ξεφύγουμε από κάποια πρακτικά ζητήματα που ενδεχομένως να επιδέχονται καλύτερης διαχείρισης, το ψυχολογικό κομμάτι δεν μπορεί να παραλειφθεί. Το να ξυπνάς το πρωί αποφασισμένος να ντυθείς και να πας στη δουλεία σου σου προσφέρει κάτι πολύ απλό, αλλά ταυτόχρονα ζωτικής σημασίας: σκοπό. Στην καραντίνα οι μέρες μπλέκονται μεταξύ τους. Όσο κι αν προσπαθήσει κάποιος να διατηρήσει ένα σταθερό πρόγραμμα – το ίδιο πρόγραμμα που θα ακολουθούσε εάν όλα συνέχιζαν να είναι όπως τα γνωρίζαμε – θα φτάσει κάποια στιγμή να μην ξεχωρίζει τις ώρες που θα πρέπει να εργαστεί από τις ώρες που θα είναι ελεύθερος να ξεκουραστεί. Άλλοι το βιώνουν περισσότερο, άλλοι λιγότερο, όπως και να ‘χει, αν βγάλεις την έννοια του «σκοπού» από την καθημερινότητά σου, αυτή κατευθείαν γίνεται  βαρετή σε σημείο που να μη θέλεις να σηκωθείς από το κρεβάτι σου.

 

Για το τέλος αφήνω το πιο σημαντικό, αυτό που ήδη υπαινίχθηκα παραπάνω, την ανθρώπινη επαφή. Οι φίλοι μας, οι γνωστοί μας και, ακόμα περισσότερο, όλοι αυτοί που δεν έχουμε γνωρίσει ακόμα αποτελούν το μεγαλύτερο κενό που έχουν δημιουργήσει στις ζωές μας αυτοί οι δύσκολοι καιροί. Μια μπύρα στα Λαδάδικα μέχρι το πρωί φαντάζει όαση συγκριτικά με τους καφέδες που πίνουμε στο σπίτι. Απλές συνήθειες σαν κι αυτή που είχαν περίοπτη θέση στα εβδομαδιαία προγράμματά μας, σήμερα αναγκαζόμαστε να τις αναβάλλουμε επ’ αόριστων.

 

Αυτό, λοιπόν, είναι το εναρκτήριο θέμα συζήτησης με τους φίλους που βρεθήκαμε μετά από καιρό. Μια συζήτηση που θα ανοίξει αυθόρμητα και από τις δύο πλευρές προσπαθώντας να «δικαιολογήσει» την απουσία μας από τη ζωή του άλλου το τελευταίο διάστημα. Το εκνευριστικό της υπόθεσης είναι πως όσα λόγια και να ειπωθούν, όσες κριτικές και να γίνουν, τίποτα δεν μπορεί να αλλάξει μέσα από το σχολιασμό της παρούσας κατάστασης. Αυτό που θα μείνει στο τέλος θα είναι δύο τύποι να γκρινιάζουν προς έναν αόρατο εχθρό που δεν ενδιαφέρεται καθόλου για τις γνώμες τους. Η συζήτηση, φυσικά, είναι καταδικασμένη να φτάσει σε αδιέξοδο πολύ γρήγορα, όπου, αντί για τοίχο, θα βρούμε χιλιοειπωμένα κλισέ που δεν σημαίνουν πρακτικά τίποτα. Όσο γρηγορότερα αντιληφθούμε την «παγίδα», τόσο γρηγορότερα θα μπορέσουμε να την ξεπεράσουμε και να μιλήσουμε για κάτι πιο ενδιαφέρον. Στην τελική «ό,τι είναι να γίνει, θα γίνει»…

 

Rolly