Από λάθος σε λάθος

 Κυριακή 15 Νοεμβρίου όσο γράφω αυτές τις σειρές, δύο μέρες πριν από την επέτειο του Πολυτεχνείου. Τα τελευταία εικοσιτετράωρα κυκλοφορούν στα μέσα μαρτυρίες φοιτητών αλλά και επίσημες ανακοινώσεις τμημάτων πως η αστυνομία έχει ξεκινήσει διαδικασίες εκκένωσης των χώρων των Πανεπιστημίων με πλάνο να έχουν ολοκληρωθεί ήδη από αύριο Δευτέρα με σκοπό την αποφυγή συγκεντρώσεων. Αναρωτιέμαι ποιο είναι το περίεργο;

 

Η ζωή μας, δυστυχώς, τους τελευταίους μήνες γυρίζει γύρω από τον άξονα του κορονοϊού και κατ’ επέκταση στους τρόπους με τους οποίους θα αντιμετωπιστεί ο ιός αλλά και με αυτούς που θα μειωθεί η εξάπλωσή του. Αλήθεια, ποιο είναι το τίμημα με την διεξαγωγή μιας παρέλασης ή της καθιερωμένης πορείας σε δύο μέρες; Γιατί είναι τόσο δύσκολο να κατανοήσουμε τους κινδύνους αυτών των δύο ίδιων εκδηλώσεων μνήμης στην περίοδο που διανύουμε και ποια είναι επιτέλους αυτή η ανάγκη να τα ανάγουμε όλα σε πολιτικούς χρωματισμούς; Μερίδα της πολιτικής σκηνής διαμαρτύρεται τόσο καιρό για τη συνέχεια της θείας κοινωνίας και κοροϊδεύει επιδεικτικά όσους συμμετέχουν στο μυστήριο. Τώρα τι άλλαξε που καθιστά τη συγκέντρωση του Πολυτεχνείου βιώσιμη;

 

Απολύτως τίποτα δεν άλλαξε, πόσο μάλλον τα πράγματα φαίνεται να είναι χειρότερα. Αν υπήρχε ίχνος λογικής, η ιδέα για την πορεία στις 17 Νοεμβρίου θα έπρεπε να είχε απορριφθεί ήδη από την αρχή. Αν στην αριστερά το κάνανε αυτό, θα ήταν οι πρώτοι μάγκες, θα εξέθεταν αστυνομία και κυβέρνηση και θα στέλνανε ηχηρό μήνυμα προς όλες τις κατευθύνσεις που θέλουν να ακουστούν. Αλλά στην Ελλάδα ισχύει το δόγμα «στους απέναντι επιτρέψανε 10, εμείς θα κάνουμε 15 και ας τολμήσει κανείς να μας πει τίποτα».

 

Η ατομική ευθύνη φαίνεται ως επί το πλείστον σε τέτοιες οργανωμένες κινήσεις. Το να λειτουργεί κανείς με δύο μέτρα και δύο σταθμά, εκτός από το ότι είναι επικίνδυνο για την δημόσια ζωή, αποτελεί τη μεγαλύτερη έκφραση υποκρισίας. Κανείς δεν είπε πως από πλευράς της η κυβέρνηση έχει πράξει σωστά τις τελευταίες εβδομάδες, ίσως και μήνες. Σε αντίθεση με τις πολλές θετικές αντιδράσεις της στο πρώτο κύμα του ιού τον Μάρτιο, η κοινή γνώμη έχει βρεθεί αντιμέτωπή της πλέον και αυτό δεν είναι μυστικό. Οι κυβερνήσεις απαγορεύεται να είναι ανεξέλεγκτες, αλλά αυτή τη στιγμή η κατάσταση κρίνεται ακατάλληλη για έκφραση των όποιων αποδοκιμασιών. Όταν το υγειονομικό σύστημα βρίσκεται στο χείλος του γκρεμού, πρώτο μέλημα είναι να το αποτρέψουμε από το να πέσει και όχι  να βγούμε να πούμε "στα λεγα". Ας σταματήσει λοιπόν η συσχέτιση οποιασδήποτε διαφορετικής γνώμης με αυτή των απέναντι και ας γίνει μια συλλογική προσπάθεια με σκοπό την αποφυγή δημιουργίας καινούριων εστιών μόλυνσης και εξάπλωσης του ιού. Υπάρχουν πράγματα που οι απλοί πολίτες μπορούν να απαιτήσουν και υπάρχουν πράγματα που μπορούν να κάνουν. Στην προκειμένη περίπτωση μιλάμε για το δεύτερο. Τα σκορ είναι για τα αθλήματα.

 

Γίνε η αλλαγή που ζητάς.

Rolly