Ο Robin και το φλασάκι

Ξεκίνησα να ξαναβλέπω τα Φιλαράκια, παραδόξως πρώτη φορά για το 2020, μέσα στην περίοδο της εξεταστικής. Αυτό το μεσημεριανό διάλειμμα με το φαγητό και τα γέλια της αδελφής μου, ήταν το highlight της κατά τα άλλα τρομερά μονότονης καθημερινότητάς μου για το μήνα Σεπτέμβρη.

Σήμερα έφτασα στο τέλος της τρίτης σεζόν, στο επεισόδιο όπου ο Robin Williams και ο Bill Crystal κάνουν μια μικρή αλλά υπέροχη εμφάνιση. Ο μύθος λέει πως γυρίζαν στο διπλανό στούντιο από τα Φιλαράκια, όταν οι σκηνοθέτες τους ζήτησαν να κάνουν ένα μικρό cameo. Οι δύο υπέροχοι ηθοποιοί συμμετείχαν στην πρώτη σκηνή του επεισοδίου, αυτοσχεδιάζοντάς το διάλογο τους και δημιουργώντας ένα υπέροχο αποτέλεσμα. 

Ο Robin Williams πάντα μου έκανε το κλικ. Σε όποια ταινία κι αν έπαιζε πάντα με ζέσταινε, πόσο μάλλον στις ταινίες που θεωρώ έδωσε το κάτι παραπάνω, όπως το Good Will Hunting ή το Patch Adams (αλλά για να σας προλάβω πριν το σκεφτείτε, όχι το Dead Poets' Society, το οποίο θεωρώ λιγάκι βαρετό και υπερεκτιμημένο). Και για κάποιο λόγο, είμαι σχεδόν σίγουρος πως έτσι ήταν και στην καθημερινότητά του, έτσι ήταν και με τους συνανθρώπους του. Είμαι σίγουρος πως αυτός ο σπουδαίος άνθρωπος τους γέμιζε κι αυτούς ζεστασιά και τους έκανε να νιώθουν καλύτερα.

Ξέρουμε όμως και τη συνέχεια. Ο Robin Williams στις 11 Αυγούστου του 2014, αυτοκτόνησε. Ο άνθρωπος  που έκανε τους πάντες να γελάνε, λύγισε από την κατάθλιψη που περνούσε και αποφάσισε να βάλει τέλος στη ζωή του. Η αντίθεση της πρότασης αυτής φαίνεται μεγάλη, αλλά άμα κοιτάξουμε λίγο πιο προσεκτικά θα δούμε ότι το φαινόμενο αυτό είναι συχνό. 

Μου φάνηκε ωραία σύμπτωση πως έτυχα σε αυτό το επεισόδιο σήμερα, 10 Οκτωβρίου. Όπως πιθανότατα θα είδατε ήδη στην αρχική του Facebook ή στα stories του Instagram, σήμερα είναι η Παγκόσμια Ημέρα Ψυχικής Υγείας. 

Η Ψυχική Υγεία είναι ένας όρος ευαίσθητος, ακόμα και ταμπού, σε ένα βαθμό. Έχουμε κάνει σημαντική πρόοδο σαν κοινωνία στο να κατανοήσουμε και να αποδεχθούμε τις ψυχικές ασθένειες, αλλά ακόμα έχουμε δρόμο μπροστά μας. 

Σε μία σωματική ασθένεια όλοι θα ξέρουν τι να κάνουν μαζί σου, πώς να σε βοηθήσουν. Σε μια ψυχική ασθένεια από την άλλη, στην καλύτερη η κατάσταση που θα αντιμετωπίσεις θα είναι πολύ άβολη. Στην χειρότερη, θα δεις τους ανθρώπους να σε θεωρούν αδύναμο, ελαττωματικό, τρελό.

Συχνά νομίζουμε ότι οι ψυχικές ασθένειες είναι κάτι πολύ εκκωφαντικό, που θα το καταλάβουμε αμέσως και θα είμαστε έτοιμοι για να το χειριστούμε. Εύκολο,  ε; 

Πόσο εύκολο είναι να αντιμετωπίσουμε τον φίλο μας που συχνά στις εξόδους μας ησυχάζει και χάνεται για κάποια διαστήματα; Πόσο εύκολο είναι να μιλήσουμε στο φίλο μας που υποφέρει από τα υψηλά επίπεδα άγχους που έχει τελευταία; Πόσο εύκολο είναι να σταθούμε δίπλα στη φίλη μας που νιώθει πως πιέζεται τρομακτικά πολύ από την καθημερινότητά του και έχει αρχίσει να κλείνεται; Πόσο εύκολο είναι να κάτσουμε και να πούμε, όχι κάπου παραέξω, αλλά στους πιο κοντινούς ανθρώπους μας ότι δεν είμαστε καλά; Πόσο εύκολο είναι να παραδεχτούμε στον ίδιο τον εαυτό μας πως δεν είμαστε καλά; 

Δεν είναι καθόλου εύκολο. 

Οι ψυχικές ασθένειες είναι "κανονικές" ασθένειες και καλό είναι να το θυμόμαστε αυτό. Αν ξεκινήσουμε από εκεί, θα μπορέσουμε σιγά σιγά να προχωρήσουμε.

Α και το πιο σημαντικό: Είναι οκ να μην είμαστε οκ.

Το βράδυ έβλεπα την εκπομπή Στην Υγειά Μας, που είχε αφιέρωμα στον Λαυρέντη Μαχαιρίτσα. Ένα από τα πιο κλασσικά τραγούδια που έχει γράψει και ερμηνεύσει είναι Το Φλασάκι. Το συγκεκριμένο τραγούδι πάντα μου δημιουργούσε μια πλούσια γκάμα συναισθημάτων, με κυριότερο τη γλυκιά αυτή μελαγχολία που θεωρώ ταιριάζει αρκετά με τη σημερινή ημέρα. Οπότε δεν θα μπορούσε να λείπει από αυτό το κείμενο. Αν καταφέρετε να φτάσετε ως εδώ, το κερδίσατε:

~BB