Ο δρόμος προς την αθανασία

 Μέσα στο καλοκαίρι έπεσα, λίγο πολύ τυχαία, πάνω σε ένα ντοκιμαντέρ για τον Enzo Ferrari. Το ντοκιμαντέρ φυσικά εκτυλισσόταν σε μια εποχή που ο μηχανοκίνητος αθλητισμός ήταν πολύ διαφορετικός από αυτό που βλέπουμε σήμερα. Ο κίνδυνος που αντιμετώπιζαν οι οδηγοί ήταν πολύ μεγαλύτερος, με τα λιγοστά μέτρα ασφαλείας να μην ήταν αρκετά ώστε να αποτρέψουν σφοδρά ατυχήματα. Οι οδηγοί γνώριζαν πριν από κάθε αγώνα πως οι πιθανότητες δεν ήταν με το μέρος τους και πως υπήρχε περίπτωση κάποιος από αυτούς να μην γυρνούσε στο σπίτι του το ίδιο απόγευμα.

 

GP Monza, Σεπτέμβριος '20

Σε όλα τα σπορ, αυτό που συγκινεί περισσότερο τον θεατή είναι οι ιστορίες που κρύβονται πίσω από τα πρόσωπα. Το γεγονός αυτό ενισχύεται στην εποχή μας που όλοι είναι αναλώσιμοι και μπορούν να ξεχαστούν πολύ εύκολα με το πέρασμα του χρόνου. Μια πιο προσωπική επαφή με τον αθλητή μπορεί να το αποτρέψει αυτό. Η σύνδεση ενός αθλητή με κάτι πιο συγκεκριμένο τον θεμελιώνει πιο γερά στη μνήμη του κάθε φιλάθλου. Παύει πλέον να είναι ένα τυχαίο όνομα και μετατρέπεται κατευθείαν σε άνθρωπο ή καλύτερα σε ήρωα – προσωρινό και μη.

 

Ο Pierre Gasly είναι ένας νεαρός Γάλλος οδηγός που διανύει αυτή τη στιγμή την τρίτη του χρονιά στην (υπό αμφισβήτηση) κορωνίδα του μηχανοκίνητου αθλητισμού. Ακριβώς έναν χρόνο πριν ήταν, χωρίς αμφιβολία, ο οδηγός ο οποίος βρισκόταν στην πιο δύσκολη θέση καθώς μόλις είχε υποβαθμιστεί μεσούσης της σεζόν από την Red Bull στην Toro Rosso και σε ένα άθλημα με είκοσι μόλις θέσεις, η καριέρα του έμοιαζε να φτάνει στο τέλος της πριν καν ξεκινήσει. Παράλληλα με όλα αυτά όμως, η τραγωδία είχε επανέλθει στην Formula 1 με τον Gasly να είναι άμεσα εμπλεκόμενος. Στο Grand Prix του Spa, ο Antoine Hubert – συμμαθητής και φίλος του Gasly από τα παιδικά τους χρόνια - θα χάσει τη ζωή του κατά τη διάρκεια του αγώνα της Formula 2. Μέσα σε λίγους μήνες λοιπόν, ο Gasly βρέθηκε να σπαταλάει μια μεγάλη ευκαιρία για την καριέρα του, να απαξιώνεται από δημοσιογράφους και επαγγελματίες και να χάνει έναν αγαπημένο φίλο. Δεν είναι υπερβολή να πω πως η πλειοψηφία που ασχολείται με το άθλημα τον θεωρούσε ξεγραμμένο πριν από δώδεκα μήνες. Άντεξε όμως σε όλη αυτήν την πίεση. Και όχι μόνο άντεξε, αλλά κατάφερε να ανεβεί και στο βάθρο λίγους αγώνες μετά, τερματίζοντας δεύτερος στη Βραζιλία ξεσπώντας σε λυγμούς καθώς περνούσε την γραμμή του τερματισμού. Και αν δεν έφτανε αυτό για να αποδείξει την ανάκαμψη του, ήρθε το σημερινό Grand Prix της Μόντσα όπου έπειτα από έναν τρελό αγώνα κατάφερε να πάρει την πρώτη του νίκη με μια ομάδα που δεν είναι φτιαγμένη για να κερδίζει. “We did it again boys” ήταν τα λόγια του στον τερματισμό.

 

Χωρίς να βρίσκεται σε παρακμή, η F1 έχει χάσει την αίγλη της τα τελευταία χρόνια. Η ξεκάθαρη και αδιαμφησβήτητη κυριαρχία της Mercedes, αλλά και της Red Bull στην αρχή της δεκαετίας, έχει δημιουργήσει γκρίνια σε πολλούς από τους οπαδούς του αθλήματος και όχι αδίκως. Οι αγώνες είναι πιο μονότονοι, η αξία των οδηγών έχει ίσως υποβαθμιστεί σε έναν βαθμό, με τις διαφορετικές στρατηγικές στα pit stop να έχουν τον κύριο λόγο για την έκβαση του αγώνα. Είναι επίσης αλήθεια, όμως, πως όταν σπάει αυτή η κυριαρχία από ομάδες που βρίσκονται στη μέση από πλευράς δυναμικότητας, τα συναισθήματα που προκαλούν αυτοί οι αγώνες είναι πλούσια. Ναι, αυτό θα συμβεί μόνο σε περίπτωση εξόδου οδηγού από τις πρώτες θέσεις, σε περίπτωση ποινής, σε περίπτωση βροχής – εν ολίγοις, έτσι όπως είναι δομημένο το grid της F1 αυτή τη στιγμή, ο οδηγός που θα κάνει την έκπληξη δεν θα μπορούσε να είναι εκεί σε έναν αγώνα που κρίνεται στα ίσια. Αλλά ακόμα και αυτά είναι μέσα στο παιχνίδι.

 

Ο Enzo έλεγε στους οδηγούς του: «Είτε κερδίσετε, είτε πεθάνετε, θα γίνετε αθάνατοι». Πολλά έχουν αλλάξει από τότε, αλλά η τελευταία φράση ισχύει μέχρι σήμερα. Ο Pierre Gasly κέρδισε σήμερα μια θέση στην αιωνιότητα.

 

Rolly