Revolutionary Road

Έχει σχεδόν ένα χρόνο πλέον που αποφασίσαμε με τον αδερφό μου να αφιερώνουμε ένα βράδυ της εβδομάδας στον κινηματογράφο. Κάθε εβδομάδα, λοιπόν, με πολύ ελάχιστες εξαιρέσεις, καθόμασταν ίδια ώρα και μέρα και βλέπαμε όλες αυτές τις ταινίες που όλο λέγαμε πως θα δούμε και ποτέ δεν βλέπαμε. Κοιτάζοντας πίσω, μπορώ να πω με σιγουριά πως ήταν από τις καλύτερες αποφάσεις που πήραμε στην αρχή της προηγούμενης χρονιάς και χαίρομαι πολύ που παραμένει σταθερή. Αυτή την εβδομάδα είδαμε το “Revolutionary Road”.

Αθήνα, καλοκαίρι 2020

Όπως με αρκετές ταινίες που μπαίνουν στη λίστα μας, έτσι και με το “Revolutionary Road” δεν ήμασταν πολύ σίγουροι για το τι ακριβώς θα δούμε. Προσωπικά, κάπου το προτιμώ κι’ όλας – οι πολλές πληροφορίες μπορούν να προδώσουν την πορεία της ταινίας κατά τη διάρκειά της. Το μόνο αρνητικό είναι πως μπορείς να βρεθείς πολύ εύκολα εξ απροόπτου.

Η συγκεκριμένη ταινία ακολουθεί τη ζωή ενός νεαρού ζευγαριού που εκτυλίσσεται κάπου μετά το δεύτερο μισό του προηγούμενου αιώνα. Από την αρχή παρακολουθούμε τη στιγμή της γνωριμίας των δύο ατόμων και λίγα λεπτά μετά βρισκόμαστε ήδη μερικά χρόνια αργότερα όπου το ζευγάρι είναι πλέον παντρεμένο και ζει μια μεσοαστική ζωή. Η κύρια ιδέα γύρω από την οποία αναπτύσσεται το φιλμ είναι πως και οι δύο άνθρωποι είναι γεμάτοι φιλοδοξίες πριν γνωριστούν, θεωρούν τους εαυτούς τους ενδιαφέροντες. Πιστεύουν επίσης ότι το γεγονός πως είναι ικανοί να ονειρεύονται μια διαφορετική πορεία για τη ζωή τους απ’ ότι οι υπόλοιποι κάτοικοι της μικρής κομητείας όπου μένουν τους κάνει πιο επιτυχημένους και γενικότερα πιο σημαντικούς. Η ψευδαίσθηση αυτή διαλύεται όταν και οι ίδιοι αντιλαμβάνονται πως αδυνατούν να ξεφύγουν από τα συνηθισμένα και καταλήγουν να ζουν με τον ίδιο τρόπο που ζουν και οι υπόλοιποι γύρω τους. Ένας τρόπος ζωής που απεχθάνονταν και χλεύαζαν με κάθε ευκαιρία. Από τη στιγμή αυτή και μετά, οι δύο τους απομακρύνονται, αμφισβητώντας κάθε στιγμή της συνύπαρξής τους.

Η ταινία στηρίζεται πολύ στους διαλόγους οι οποίοι σε αρκετά σημεία είναι μακρόσυρτοι θυμίζοντας θεατρική παράσταση. Οι χαρακτήρες παίρνουν τον απαραίτητο χρόνο και χρησιμοποιούν αρκετές προτάσεις για να πουν τι ακριβώς νιώθουν σε κάθε σημείο της ταινίας. Καθώς η πλοκή αναπτύσσεται, η σχέση των δύο ανθρώπων δείχνει να αλλάζει. Ο ίδιος άνθρωπος που κάποτε γέμιζε τον άλλον με υπερβολική ποσότητα συναισθημάτων, έχει μετατραπεί πλέον σε ένα εμπόδιο που είναι ανάμεσα στον ίδιο και σε αυτό που ισχυρίζεται πως θα ήθελε να είναι.

Τελικά υπάρχει αυτό που ονομάζουμε «αγάπη»; Και αν ναι, πόσο μπορεί να διαρκέσει; Ένας φίλος μου είχε υποσχεθεί κάποτε σε μια κοπέλα πως θα την αγαπάει για πάντα. Αυτό συνέβη την τελευταία φορά που μιλήσανε ειλικρινά μαζί. Μου είχε πει πως το πίστευε τότε και πως δεν μετανιώνει για την πράξη του αυτή. Η αλήθεια είναι όμως πως έχει περάσει πολύς καιρός από την τελευταία φορά που της μίλησε και ακόμα περισσότερος από την τελευταία φορά που την είδε. Ποια είναι λοιπόν αυτή η ανάγκη που μας αναγκάζει να εκφραστούμε τόσο έντονα σε κάποιον άλλο και πως κάτι τόσο δυνατό σταματά να υφίσταται; Είναι η τριβή τόσο καθοριστική ή απλά ο άνθρωπος μεγαλώνοντας αλλάζει τα θέλω του προσπαθώντας να ωριμάσει; Μήπως είναι μια παρόρμηση που ευθύνεται στο νεαρό της ηλικίας και, όπως μαρτυρά και ο ίδιος ο χαρακτηρισμός, είναι καταδικασμένη να ξεφτίσει με το πέρασμα του χρόνου δίνοντας τη θέση της σε ποιο σημαντικά πράγματα; Δυσκολεύομαι να τα πιστέψω όλα αυτά. Νιώθω πάντως πως, χρόνο με το χρόνο, η δυσκολία αυτή μειώνεται, απόδειξη ίσως πως καθώς μεγαλώνουμε έχουμε την τάση να γινόμαστε πιο κυνικοί μόνο και μόνο για να μπορέσουμε να επιβιώσουμε.

Πολλά βράδια, αφού έχει τελειώσει η ταινία και καθώς πέφτουν οι τίτλοι, συνηθίζουμε να μένουμε αμίλητοι. Το τραγούδι που θα ακούγεται από τα ηχεία για τα εναπομείναντα τρία – τέσσερα λεπτά αποτελεί το κατάλληλο μουσικό χαλί στην, κατά τ’ άλλα, ήσυχη ατμόσφαιρα. Άλλες φορές σκεφτόμαστε κάτι αντίστοιχο με τα προηγούμενα, άλλες φορές μετανιώνουμε που δεν παραγγείλαμε.

Rolly