Ένας μήνας καλοκαίρι

Το μόνο που σκέφτομαι γράφοντας αυτό το κείμενο είναι πως πέρσι τέτοια εποχή βρισκόμουν ήδη στην αγαπημένη μου Χαλκιδική (σ.σ. θα έκλεινα μήνα πλέον), δίπλα στη θάλασσα και ταυτόχρονα, και ίσως σημαντικότερο, μακριά από τη Θεσσαλονίκη. Δεν θέλω να παρεξηγηθώ, αγαπώ πολύ την πόλη μου. Τα τελευταία χρόνια, όμως. θέλω να περνάω κάποιες μέρες μακριά της. Μου έχει δημιουργηθεί αυτή η ανάγκη να αφήνω κάποια πράγματα πίσω μου, με σκοπό να ξεχαστώ και παράλληλα να δώσω μια ευκαιρία στον εαυτό μου να τα αναζητήσει. Το καλοκαίρι μοιάζει η κατάλληλη εποχή για κάτι τέτοιο και αυτές οι δεκαέξι μέρες του Ιουλίου που χάθηκαν εξαιτίας της εξεταστικής κύλησαν μάλλον αφόρητα αφού έκλεβαν χρόνο από κάτι τόσο ιερό όσο η καλοκαιρινή ξεκούραση.

Θεσσαλονίκη, εξεταστική 2020

Όπως κάθε φορά που τελειώνει κάτι, έτσι και τώρα κοιτάω προς τα πίσω και προσπαθώ να κάνω μια ανασκόπηση των πεπραγμένων. Όσο το έτος πλησίαζε προς το τέλος του, περίμενα αυτή τη στιγμή με όλο και μεγαλύτερη ανυπομονησία. Στις σκέψεις μου πρόκειται για μια στιγμή λύτρωσης, δύο – τρεις ώρες που θα αφιερωθούν μόνο στο να βρω τι πήγε σωστά και τι πήγε λάθος κατά τη διάρκεια του περασμένου χρόνου. Και αφού γίνει αυτό, μόνο τότε θα νιώσω έτοιμος να προχωρήσω παρακάτω. Μου αρέσει να δημιουργώ κάποια «τελετουργικά» αν και η προσπάθεια να τα ακολουθήσω είναι δύσκολη.

Επίσης δύσκολο μου φαίνεται να πιστέψω πως τελειώνω το τέταρτο έτος – οτιδήποτε συνέβη μετά το δεύτερο μοιάζει πως βρίσκεται ένα βήμα πιο μπροστά από όλα όσα είχα τολμήσει να φανταστώ. Κάποιοι ήδη παίρνουν πτυχίο, άλλοι απέχουν μόλις δώδεκα μήνες από αυτό – ίσως και λιγότερους. Η ζωή μας μέρα με τη μέρα αλλάζει και, ίσως για πρώτη φορά, αυτό συμβαίνει εν γνώση μας.

Οι ερωτήσεις που δημιουργούνται κατά την αλλαγή αυτή είναι τρομακτικές μόνο όταν δεν γνωρίζεις την απάντηση. Αν η απάντηση είναι προμελετημένη και σίγουρη, τότε ο τρόμος αντικαθίσταται από το αίσθημα της υπευθυνότητας. Η τελευταία λέξη είναι ίσως αυτή που χαρακτηρίζει τα τελευταία χρόνια και θα χαρακτηρίζει και τα αμέσως επόμενα.

Ένας φίλος για να με καθησυχάσει και ενδεχομένως να καθησυχάσει και τον ίδιο του τον εαυτό (αν και επισήμως δεν έχει παραδεχθεί πως ανησυχεί) συνηθίζει να μου λέει πως σε αυτή την ηλικία κανείς δεν έχει βρει τις απαντήσεις που ψάχνει. Αν θέσουμε ένα συγκεκριμένο πλαίσιο με συγκεκριμένες παραμέτρους, αυτό στα μάτια μου μοιάζει με ένα πολύ πρόχειρο ψέμα. Καταλαβαίνω φυσικά πως οι φοιτητές που έχουν προεξοφλήσει από τώρα το μέλλον τους αποτελούν σπάνιες εξαιρέσεις στον κανόνα. Την ίδια στιγμή όμως, βλέπω συμφοιτητές μου που έχουν μια γενικότερη ιδέα για τα "θέλω" τους και τους τομείς με τους οποίους θέλουν να ασχοληθούν. Αυτό για μένα είναι άξιο θαυμασμού και αξιοζήλευτο χαρακτηριστικό.  Δεν αποκλείω το ενδεχόμενο να δίνω μεγαλύτερη σημασία σε αυτό από ότι πραγματικά αξίζει μόνο και μόνο γιατί δεν έχω βρει εγώ ο ίδιος αυτή τη γενικότερη ιδέα για τα δικά μου "θέλω". Ακόμα και αν το δεχτώ αυτό πάντως, πιστεύω πως είναι άξιο προσοχής.

Η χρονιά που πέρασε αφήνει πίσω της ένα εξάμηνο που όμοιό του δεν υπήρξε αλλά, από ότι φαίνεται, θα υπάρξει στο μέλλον. Σε συνέχεια της θεοποίησης αυτού που δεν έχεις, η συνύπαρξη συμφοιτητών και καθηγητών μέσα στις αίθουσες και στους διαδρόμους του Πανεπιστημίου μοιάζει πλέον από τις μεγαλύτερες επιθυμίες αυτής της μικρής κοινωνίας – έχει λείψει στους ανθρώπους απ’ όλα τα πόστα. Και ας πρέπει να ξυπνάς μια ώρα νωρίτερα για να κατέβεις στο κέντρο, κι ας πρέπει να χωθείς μέσα σε ένα λεωφορείο και ας, και ας… Μετά από ένα εξάμηνο κορονοϊού, είναι νομίζω σίγουρο πως τα ηλεκτρονικά μαθήματα δεν μπορούν σε καμία περίπτωση να αντικαταστήσουν τα δια ζώσης, πόσο μάλλον το τι συμβαίνει μετά από αυτά.

Τέλη Ιουλίου πλέον και, αν και το έτος πρακτικά ολοκληρώνεται μετά την εξεταστική του Σεπτεμβρίου, ήδη νιώθω να το αφήνω πίσω μου και να κοιτάω προς το επόμενο. Ας γίνει ό,τι είναι να γίνει στο 9^ο εξάμηνο για να μπορέσουμε στο 10^ο να βγάλουμε γούστα στην Ισπανία.

 

Rolly