Βράδυ Παρασκευής

Κάθομαι μπροστά από μια άδεια σελίδα μετά από καιρό σκεπτόμενος με τι να τη γεμίσω αυτή τη φορά. Το soundtrack της βραδιάς δημιουργείται τραγούδι τραγούδι από τον αγαπημένο μου 1055. Η εβδομάδα που πέρασε ήταν πολύ γεμάτη, όπως θα είναι και οι επόμενες. Συνηθισμένο φαινόμενο τη συγκεκριμένη περίοδο – μετά από τέσσερα χρόνια έχω επιτέλους προσαρμοστεί. Το μυαλό μου δεν μπορεί να μην σκέφτεται πως και αυτή η συνήθεια πλησιάζει σιγά σιγά στο τέλος της. Έχω την τάση να προτρέχω, προς υπεράσπισή μου όμως, κορονοϊού επιτρέποντος, του χρόνου τέτοια εποχή η εξεταστική μου θα είναι διαφορετική. Έχοντας αυτό ως δεδομένο, τέταρτο έτος φέτος, πέμπτο του χρόνου, δεν θέλει και πολύ για να πάει ο νους στο κακό. Προς το παρόν είμαι εδώ και αυτό είναι που έχει σημασία.

Αντίπαρος, καλοκαίρι 2019

Με βάση κάποια γεγονότα που συνέβησαν τις τελευταίες εβδομάδες και άλλα πολλά που συμβαίνουν τα τελευταία χρόνια θα ήθελα να γράψω λίγες σειρές σχετικά με τις ανθρώπινες σχέσεις. Στο μυαλό μου υπάρχει σαφής διαχωρισμός μεταξύ των σχολικών και των φοιτητικών χρόνων η οποία ενδεχομένως να έχει αποτυπωθεί και σε παλιότερα κείμενα. Ο διαχωρισμός αυτός φυσικά δεν αποτελεί κάτι παράλογο που μόνο εγώ σκέφτηκα, απεναντίας είναι πολύ ξεκάθαρος σε όλους μας. Είναι τόσο ξεκάθαρος γιατί μας είχαν προετοιμάσει για την ενδεχόμενη αλλαγή. Είτε το σχολείο λίγο πριν αρχίσουν τα θερινά μαθήματα για την Γ’ Λυκείου, είτε οι γονείς μας αφού τους δείξαμε το χαρτί που έλεγε πως περάσαμε, όλοι μας είχαν συμβουλέψει επ’ αυτού.

 

Σε κανέναν δεν αρέσει η αλλαγή. Σε εμένα σίγουρα όχι. Στην προκειμένη περίπτωση, αυτό που με ενοχλεί περισσότερο είναι η δυσκολία να δημιουργήσεις μια σχέση με έναν άνθρωπο από το μηδέν. Η περίοδος των early 20’s είναι σαν την εφηβεία για ενήλικες. Δεν είσαι παιδί πια – έχεις κάνει και έχεις δει διάφορα που σου παίρνουν αυτομάτως αυτήν την ιδιότητα, δεν είσαι όμως και ενήλικας. Η περίοδος αυτή είναι περίοδος αμφισβήτησης. Μαζί με όλα τα υπόλοιπα που τίθενται υπό αμφισβήτηση, η μπάλα παίρνει και τον ίδιο σου τον εαυτό και κάπου εκεί ξεκινάει το πρόβλημα. Παλιότερα αυτό δεν συνέβαινε. Μπορούμε να το αποδώσουμε στην αθωότητα της ηλικίας, μπορούμε να το πούμε αντανακλαστικό, πάντως υπήρχε μια γενικότερη ιδέα που διαμόρφωνε την ταυτότητά σου. Ασχολείσαι με αυτό και αυτό, κάνεις παρέα με αυτούς, βγαίνεις με την τάδε κοπέλα. Δεν θα πω πως ήταν αρκετό αυτό. Ακόμη και εγώ καταλαβαίνω πως μια τέτοια παραδοχή θα ήταν υπερβολική. Θα πω όμως πως μου λείπει η ευκολία με την οποία συνέβαιναν όλα αυτά , μια ευκολία που είμαι πεπεισμένος πως πολύ δύσκολα μπορεί να ξαναβρεθεί.

 

Σε πλήρη αντίθεση με την κατάσταση που περιέγραψα παραπάνω, οι περισσότερες σχέσεις πλέον είναι τυπικές, καιροσκοπικές. Η αληθινή επικοινωνία πολλές φορές απουσιάζει. Μου φαίνεται απίστευτο πως άνθρωποι που γνωρίζω φιλτράρουν την κάθε τους πρόταση με απώτερο σκοπό να διατηρήσουν κάποιο νοητό πλεονέκτημα στην μεταξύ μας σχέση. Δημιουργούμε μια καρικατούρα του εαυτού μας για να γίνουμε αρεστοί σε ανθρώπους που δεν εκτιμάμε. Γελάμε με αστεία προσβλητικά, γνέφουμε συγκαταβατικά μέχρι να έρθει η ώρα να γυρίσουμε σπίτι. Και όσο περνάει ο καιρός και το πρόβλημα διαιωνίζεται, φτάνεις κάποια στιγμή στο σημείο να αναρωτηθείς ποιος είσαι τελικά; Πότε και πώς έφτασες μέχρι εδώ;

 

Ένα – ένα όλα τα κλισέ που αφορούν την «πραγματικότητα» για την οποία ακούγαμε από παιδιά φαίνονται να επιβεβαιώνονται. Προσωπικά εγώ ζω ακόμα στην άρνηση και μάλλον έτσι θα πάει. Θα εκπλήσσομαι κάθε φορά που θα ακούω για ανθρώπους που αγαπήθηκαν και θέλουν να βλάψουν ο ένας τον άλλο. Δεν θέλω να αποδεχθώ πως αυτό θα είναι από εδώ και πέρα το μέλλον, ακόμα και αν νιώθω αρκετά σίγουρος γι’ αυτό.

Rolly