Mamba Mentality

Έχουν περάσει κάτι παραπάνω από σαράντα οκτώ ώρες από τη στιγμή που η τραγική είδηση πλημμύρισε το διαδίκτυο. Ακόμα μου φαίνεται σαν ένα περίεργο, πολύ άσχημο όνειρο, όπως και στους περισσότερους άλλωστε. Σαράντα οκτώ ώρες μετά και ακόμα οι περισσότερες δημοσιεύσεις στην αρχική μου αναφέρονται σε αυτό. Όπως διάβασα κάπου πολύ εύστοχα, ο θάνατος του Kobe είναι ο πρώτος θάνατος στην εποχή των social media κάποιου διάσημου προσώπου με τόσο μεγάλη επιρροή. Ένας μακρινός δεύτερος υποψήφιος θα ήταν ο θάνατος του Stephen Hawking, η περίπτωση του οποίου βέβαια δεν είναι σε καμία περίπτωση συγκρίσιμη. Τότε, όπως συμβαίνει και τώρα, το ζήτημα είχε παραμείνει στην επιφάνεια για σημαντικό χρονικό διάστημα καθώς το έργο του διάσημου φυσικού είχε κερδίσει τον σεβασμό όχι μόνο ανθρώπων που εμπλέκονταν με τις επιστήμες, αλλά και ανθρώπων της μουσικής, της πολιτικής, του κινηματογράφου κτλ.. Η αφοσίωση του Kobe σε κάτι πιο λαϊκό όπως είναι το μπάσκετ και γενικότερα ο αθλητισμός σε συνδυασμό με την τραγικότητα του γεγονότος θα διατηρήσουν ειδήσεις σχετικές με τον ίδιο στην επικαιρότητα για αρκετό καιρό ακόμα.

Όπως ακούγεται σε μια διάσημη σειρά ταινιών, «Death is a natural part of life». Κανείς δεν μπορεί να τον αποφύγει, όλοι μοιραζόμαστε την ίδια μοίρα. Για τον άνθρωπο ο θάνατος είναι, ίσως, ο μεγαλύτερος φόβος στην ζωή πράγμα παράδοξο αν σκεφτεί κανείς πως το πρώτο δεν μπορείς να το καθορίσεις ενώ το δεύτερο μπορείς και με το παραπάνω. Ο θάνατος πάντα θα είναι κάτι το στενάχωρο, ένα συναίσθημα που οξύνεται όταν συμβαίνει σε γνωστούς σου ανθρώπους. Εκτός από άσχημα συναισθήματα όμως, είναι και ένα ταρακούνημα, ένα ξεβόλεμα. Σου υπενθυμίζεται ο τελικός προορισμός καθώς επίσης και η τυχαιότητα που διέπει την ίδια τη ζωή. Έγραψα ήδη σε προηγούμενο κείμενο πως ο Bryant μπορεί να μην ήταν γνωστός του καθενός μας με την συμβατική έννοια του όρου, είχε μπει ωστόσο σε αμέτρητα σπίτια ανά τον κόσμο και είχε κερδίσει άξια τον σεβασμό πολλών. Όταν έδειξα την είδηση στον αδερφό μου και αφού καθίσαμε να κοιτάμε το κινητό γεμάτοι απορία, η πρώτη του αυθόρμητη αντίδραση ήταν πως κάτι τέτοιο μπορεί να αποβεί ορόσημο στην αλλαγή της οπτικής που έχουμε για την ίδια τη ζωή. Σε αυτό θα ήθελα να σταθώ.

Το να παρασύρεσαι από την καθημερινότητα είναι κάτι το φυσιολογικό. Δεν είναι δυνατόν να κάνεις καθημερινά κάτι ξεχωριστό – αυτοαναιρείται αυτόματα ο όρος «ξεχωριστό». Το να αναζητείς το πάθος σου χωρίς ιδιαίτερη τύχη είναι κάτι που επίσης μπορεί να ακούγεται σκληρό αλλά ταυτόχρονα είναι μια πραγματικότητα που θα πρέπει αργά ή γρήγορα να αποδεχθείς. Οι άνθρωποι που τα έχουν όλα καθορισμένα και ξέρουν τι θέλουν να κάνουν για το υπόλοιπο της ζωής του είναι μάλλον η μειοψηφία, σίγουρα είναι οι τυχεροί της υπόθεσης, ενώ πολλές φορές μπορεί απλά να λένε ψέματα στον εαυτό τους. Ο Kobe Bryant ήταν ένας από αυτούς τους τυχερούς ανθρώπους, παρ’ όλα αυτά αυτό είναι μια πολύ σύντομη εκδοχή της ιστορίας. Ο Kobe Bryant ήταν αυτός που ήταν πρώτον, επειδή είχε κάποια φυσικά προσόντα μαζί με το απαιτούμενο ταλέντο και δεύτερον, επειδή είχε την ικανότητα να πιέζει τον εαυτό του κάθε μέρα, όχι μόνο όσο ήταν παίκτης του NBA, αλλά για μια ολόκληρη ζωή. Αυτός είναι ο λόγος που έφτασε να θεωρείται ένας από του καλύτερους που έχουν παίξει το παιχνίδι και κατ’ επέκταση να επηρεάσει όλον αυτόν τον κόσμο κατά τη διάρκεια της εικοσαετούς μπασκετικής του καριέρας.

Το “Mamba Mentality” όπως ονομάστηκε το παραπάνω (η ικανότητα του να είσαι προσηλωμένος στον στόχο σου, να αποφεύγεις τους πειρασμούς που θα συναντήσεις στην πορεία και τελικά να έχεις τα καλύτερα πιθανά αποτελέσματα σε αυτό που κάνεις) είναι κάτι που εντυπωσιάζει σαν άκουσμα. Όπως όμως σε μια ταινία χρησιμοποιείται ένα δίλεπτο κομμάτι μουσικής το οποίο περιέχει μονταρισμένα πλάνα που συμπιέζουν την πορεία του ήρωα από τον πάτο στην κορυφή, έτσι και αυτό που έβλεπε η πλειοψηφία στον Kobe δεν ήταν κάτι άλλο παρά η κορυφή του παγόβουνου. Ενός παγόβουνου που αποτελούνταν από σωματικό και ψυχικό πόνο, πολυάριθμες θυσίες που μπορεί να εκτείνονται από τις διατροφικές συνήθειες μέχρι την απομόνωση από αγαπημένους ανθρώπους και πολλά άλλα που δεν μπορώ ούτε να φανταστώ. Δεν είναι κάτι που μπορεί να κάνει ο καθένας με λίγα λόγια. Ο Bryant επέλεξε να τα κάνει όλα αυτά με μοναδικό του στόχο να συναντήσει τις προσωπικές του φιλοδοξίες όσον αφορά την μπασκετική του καριέρα γιατί ήξερε πως αυτή θα ήταν η μοναδική του ευκαιρία να ευτυχήσει.

Το ερώτημα είναι πώς εφαρμόζεται το “Mamba Mentality” σε μια διαφορετική ζωή από αυτή ενός επαγγελματία αθλητή; Κάθε άνθρωπος έχει τις προσωπικές του φιλοδοξίες και διατηρεί ξεχωριστή περιγραφή για το τι είναι ευτυχία. Για παράδειγμα, το να περάσει κανείς έναν ολόκληρο χρόνο αφοσιωμένος στη δουλειά του με σκοπό να κερδίσει τον θαυμασμό των συναδέλφων του, παραμελώντας όμως ταυτόχρονα την οικογένεια του μπορεί να μην λέει απολύτως τίποτα. Για έναν άλλον μπορεί να συμβαίνει κάτι τελείως διαφορετικό. Αυτό που συμπεραίνω είναι πως “Mamba Mentality” σημαίνει να είσαι η καλύτερη εκδοχή του εαυτού σου. Το τι άνθρωπος θέλεις να γίνεις και το τι θέλεις να πετύχεις σε αυτή τη σύντομη διαδρομή που σου προσφέρεται πρέπει να το καθορίσεις ο ίδιος. Η συγκεκριμένη νοοτροπία όμως δεν ξεκινάει αφού βρεις πού θέλεις να επικεντρώσεις την ενέργειά σου. Απεναντίας, διατηρώντας αυτή τη νοοτροπία θα μπορέσεις να βρεθείς πιο γρήγορα αντιμέτωπος με το πάθος σου.

 Η έμπνευση υπάρχει όπου κι αν κοιτάξει κανείς. Μπορείς να τη βρεις σε δημόσια πρόσωπα όπως αθλητές, μουσικούς, επιστήμονες κλπ., μπορείς να τη βρεις και πιο κοντά σου στα πρόσωπα των γονιών σου και των δασκάλων σου. Η αλήθεια είναι πως δεν μπορούν να φτάσουν όλοι να θαυμάζονται από τον μισό πλανήτη. Έχοντας όμως συγκεκριμένες αρχές στη ζωή σου και προσπαθώντας κάθε μέρα να δίνεις το 100% των δυνατοτήτων σου μπορεί στο τέλος της ημέρας να καταφέρεις να εμπνεύσεις και να επηρεάσεις τα 10-20 άτομα που θα γνωρίσεις καλύτερα. Και αυτό είναι εξίσου σημαντικό με αυτό που κατάφερε ο Kobe Bryant.

Rolly