Πεθαίνουν οι παιδικοί μας ήρωες;

Heroes come and go, but legends are forever.

Mamba out

Αυτά και πολλά ακόμα κατέκλυσαν την αρχική μου σελίδα. Τα είπε ο Rolly, τα είπανε και άλλοι πολλοί, πολύ καλύτερα από ό,τι θα τα έλεγα εγώ. Και όμως να μαι.

Περισσότερο για να μπορέσω εγώ να εκφράσω αυτό που νιώθω, παρά να γράψω έναν ωραίο συγκινητικό λόγο, όπως καταφέραν να γράψουν άλλοι.

Εδώ θα μου πεις, είναι εύκολο να πεις ότι στεναχωρήθηκες για το θάνατο ενός διάσημου;

Όμως αυτή είναι η αλήθεια, στεναχωρήθηκα, και πολύ μάλιστα. Κι ας μην ήταν ποτέ ο αγαπημένος μου παίκτης.

Όπως έγραψε πολύ εύστοχα ένας φίλος μου:

«Από τα πιο σπάνια συναισθήματα: να αισθάνεται κανείς ότι χάνει ένα δικό του άνθρωπο. ενώ δεν τον γνώριζε ούτε κατά διάννοια. Για κάθε άνθρωπο όμως που ασχολήθηκε έστω και λίγο με το μπάσκετ, για κάθε παιδί που αγπάπησε τη σπυριάρα εξαιτίας του, η σημερινή μέρα σημαίνει πολλά. Είναι σαν να φεύγει κάποιος που παρότι δεν γνωρίζαμε ποτέ, τον ξέρουμε.»

Μεγάλωσα παίζοντας μπάσκετ. Για ένα μεγάλο μέρος της εφηβείας μου, ολόκληρη η προσωπικότητά μου βασίστηκε σε αυτό. Και μετά τα σημερινά νέα, νιώθω όχι απλά σαν να έφυγε ένας σπουδαίος εκπρόσωπός του, αλλά σαν να πέθανε το ίδιο το μπάσκετ. Αυτό το άθλημα, που τόσα και τόσα παιδιά βλέπουν ως κάτι παραπάνω, το μέσο διαφυγής μας από οτιδήποτε άλλο, μας άφησε. Σαν να μην είναι πια διαθέσιμο. Σταμάτησε να υπάρχει με αυτήν τη μοιραία πτώση του ελικοπτέρου.

Πλέον δεν περνάω τόσο χρόνο στα γήπεδα. Δεν μετράω αντίστροφα για την επόμενη προπόνηση, ακολούθησα άλλο μονοπάτι. Ήμουν στο πολυτεχνείο όταν έμαθα τα νέα, βγήκα σε ένα μπαλκόνι με έναν φίλο μου – κι αυτόν άλλοτε μπασκετικό- και προσπαθήσαμε να ξεμουδιάσουμε. Και για πρώτη φορά μετά από πολύ καιρό, και οι δύο μετρούσαμε αντίστροφα για την επόμενη φορά που θα φορέσουμε τις μακριές μας κάλτσες, θα πάρουμε τα παπούτσια μας στο χέρι και θα πάμε να δοκιμάσουμε μερικές νέες κινήσεις στο γήπεδο.

~BB