Felicitas hic habitat

Είμαι θυμωμένος. Την συγκεκριμένη στιγμή κυρίως γιατί την επόμενη εβδομάδα θα πάω στον οδοντίατρο και δεν τον μπορώ καθόλου, αλλά υπάρχουν και άλλοι λόγοι. Γενικά είναι της μόδας αυτό το συναίσθημα. Θα περίμενε κανείς πως αντιπροσωπεύει την ηλικία και μέσα σε κάποια πλαίσια δικαιολογείται. Ωστόσο, αυτό που αντιλαμβάνομαι είναι πως ο θυμός απλά ξεκινάει με την ενηλικίωση σιγά σιγά και όσο μεγαλώνουμε γίνεται όλο και πιο ανεξέλεγκτος. Δεν μπορείς να κάνεις και πολλά. Αυτή είναι τουλάχιστον η δικιά μου αντίληψη. Και γιατί να μην είναι; Αρκεί να βγεις για λίγη ώρα έξω στον δρόμο ή – ακόμα χειρότερα ίσως – να διαβάσει ειδήσεις στο Ίντερνετ και από τα κάτω τα σχόλια άλλων συνανθρώπων σου για να πάρεις απλά μια γεύση.

Πιθανότατα, το πρώτο πράγμα που θα ακούσεις πατώντας το πόδι σου έξω από το σπίτι θα είναι η κόρνα αυτοκινήτου συνοδευόμενη ίσως από ένα  μπινελίκι, η έκταση του οποίου ποικίλλει ανάλογα την διάθεση των συμμετεχόντων. Φυσικά, θα είναι η πρώτη από τις πολλές που θα ακούσεις στην βόλτα σου. Συνηθίζονται βλέπεις. Πηγαίνοντας προς την στάση του λεωφορείου θα συναντήσεις διπλοπαρκαρισμένα αυτοκίνητα να εμποδίζουν την κυκλοφορία, πεζών και αυτοκινούμενων. Συνεχίζοντας, θα χρειαστεί να περιμένεις το λεωφορείο για να σε πάει στον προορισμό σου. Ο λαός μας συνηθίζει να λέει πως «το καλό πράγμα αργεί να γίνει». Δεν ξέρω πώς μου ήρθε αυτό την συγκεκριμένη στιγμή καθώς ουδεμία σχέση έχει με αυτό που θα φτάσει για να σε παραλάβει. Μέσα στην «άμαξα» θα βρεις ανθρώπους να βλασφημούν την ώρα και την στιγμή που επιβιβάστηκαν αλλά και να προσπαθήσουν να θυμηθούν γιατί πήραν αυτήν την απόφαση. Η απάντηση δεν είναι ιδιαίτερα δύσκολη, απλώς βρίσκεσαι τόσο κοντά με τον διπλανό σου που μπορείς να ακούσεις τις δικές του σκέψεις και αυτό σε αποσυντονίζει.

 Όλη αυτή η μιζέρια φτάνει στο τέλος της την στιγμή που θα πατήσεις το πόδι σου εκτός του λεωφορείου και όταν πλέον θα βρίσκεσαι στο Πανεπιστήμιο, στο λίκνο της εκπαίδευσης και του πολιτισμού. Θα έλεγα αν ίσχυε κάτι τέτοιο. Στην πραγματικότητα, με το που μπεις στο κτίριο θα συναντήσεις τις αγαπημένες μου παρατάξεις οι οποίες αυτήν την βδομάδα κάνουν κατάληψη για έναν, είμαι σίγουρος, πολύ ευγενή σκοπό. Ανεβαίνοντας μερικά πατώματα, θα ανεχτείς καθηγητές που δεν έχουν καμία όρεξη να βρίσκονται στις αίθουσες ούτε να βοηθήσουν πραγματικά τους φοιτητές. Αλλά και τους ίδιους φοιτητές έτοιμους να κατηγορήσουν το εκπαιδευτικό σύστημα στην πρώτη αποτυχία τους να αποδώσουνε.

Κάποια στιγμή θα βαρεθείς, είναι σίγουρο. Θα ανοίξεις το κινητό να μάθεις τι γίνεται στον κόσμο γύρω σου γιατί είσαι ενεργός πολίτης της κοινωνίας. Η ενημέρωσή σου στηρίζεται κυρίως σε τίτλους, σαν τις παλιές διαφημίσεις των μεγάλων καναλιών για το κεντρικό δελτίο τους. Να ‘ναι καλά το διαδίκτυο που προσφέρει άπλετη πληροφορία υποστηρίζοντας την ημιμάθεια. Η διαφορά εδώ είναι πως κάτω από τους τίτλους υπάρχουν ειδήμονες κάθε τύπου που δεν διστάζουν να πάρουν το βήμα και να σε προβληματίσουν με την προσωπική, πλην όμως σωστή,  άποψη τους . Έχουν μια άλλη αίγλη τα σχόλια αυτά. Για παράδειγμα, μπορεί να πέσεις πάνω σε σχόλια που επικροτούν μπάρμπεκιου μίσους, ειρηνικούς διαπληκτισμούς αναφορικά με ποιο είναι το αγαπημένο χρώμα του καθενός, φασίστες, ρατσιστές, πατριώτες, Ολυμπιακούς να βρίζονται με Παναθηναϊκούς. Δεν είμαι σίγουρος γιατί ξεχωρίζω το βρισίδι μεταξύ οπαδών (ίσως γιατί έχει την πιο πολλή πλάκα), προφανώς όλοι βρίζονται μεταξύ τους. Κάποιοι πρόσφατα αναφέρονται στην χούντα. Και πάλι, ας είναι καλά το διαδίκτυο.

Από εδώ που βρίσκομαι εγώ, δεν νομίζω πως όλα αυτά είναι αντιστρέψιμα. Δεν μπορώ να φανταστώ ένα μέλλον που να μην περιέχει αυτές τις συνισταμένες ή τουλάχιστον παρόμοιες. Δεν είμαστε αρκετά άνθρωποι ή μάλλον είμαστε παραπάνω απ’ όσο πρέπει για να επιδεχτούμε αλλαγή. Αυτό δεν είναι παρά μια προσωπική άποψη και δεν έχει ιδιαίτερη σημασία, ακόμα και αν τη συμμερίζονται και πολλοί άλλοι. Και αυτό πολύ απλά γιατί η ζωή δεν σταματάει εκεί. Δεν μπορεί να σταματάει εκεί. Το καλό υπάρχει κι ας είναι κρυμμένο, κι ας είναι βαρετό. Όταν το σύνολο σταματάει να δουλεύει ή δεν δούλεψε ποτέ, είναι καθήκον του καθενός να γυρίσει στον εαυτό του και να γίνει ο ίδιος το σωστό και το καλό του κόσμου που θα ήθελε να ζει μέσα. Είναι καθήκον, όχι όμως γιατί το χρωστάμε σε κάποιον. Δεν χρωστάμε ούτε στο κράτος και σε αυτούς που κυβερνούν, δεν το χρωστάμε καν στους ίδιους μας τους εαυτούς που ίσως παραμένουν να ελπίζουν. Το χρωστάμε στους ανθρώπους που έχουμε δίπλα μας και θαυμάζουμε. Γιατί ένας κόσμος χωρίς αυτούς είναι απλά μια καθημερινή βόλτα στον οδοντίατρο.

Με τον Μελάνη συζητούσαμε τις προάλλες για το αν η εκτέλεση του τραγουδιού «Ξενιτεμένα μου πουλιά» από τους Tourlou the band στην σκηνή του Schoolwave είναι η καλύτερη εκτέλεση στην ιστορία του θεσμού. Αν και το έχουμε ακούσει πάρα πολλές φορές, την τελευταία το μυαλό μου πήγε συνειρμικά σε έναν παλιό μου καθηγητή ο οποίος πριν από σχεδόν πέντε χρόνια και για λόγους που ίσως έχουν να κάνουν με τα παραπάνω αποφάσισε να τα σιχτιρίσει όλα και να ξεκινήσει κάτι καινούριο. Ο τίτλος του κειμένου αποδίδεται σε αυτόν. Παραμένει μέχρι σήμερα το καλύτερο πράγμα που μου έχουν πει.

Rolly