The fools who dream

Στα σχολικά μου χρόνια ήμουν αρκετά τυχερός ώστε να γνωρίσω πολλούς ξεχωριστούς ανθρώπους. Ιδιαίτερα στο Λύκειο, την εποχή που αρχίσαμε όλοι να ωριμάζουμε και να μοιάζουμε σε αυτό που πάνω κάτω είμαστε σήμερα, καταλάβαινες πως υπήρχε κάτι ξεχωριστό σε αυτήν την ομάδα παιδιών. Όλοι είχαν κάτι να πούνε, όλοι είχαν τα δικά τους ενδιαφέροντα. Όσο το σκέφτομαι τώρα όντας εξωτερικός – πλέον – παρατηρητής, τόσο συνεχίζω να εντυπωσιάζομαι. Αυτούς που θαύμαζα περισσότερο κατάφερα να τους κάνω φίλους μου. Και αυτή, πάνω κάτω, είναι η ιστορία τους.

Είναι πραγματικά ακαταμάχητο να παρατηρείς κάποιον που έχει πάθος με κάτι συγκεκριμένο. Σε έναν κόσμο που τα ατελείωτα προσόντα δεν είναι απλώς επιθυμητά, αλλά απαιτούνται, είναι πραγματικά πολύ σπάνιο το φαινόμενο αυτό. Φαντάζομαι πως αυτοί οι άνθρωποι ζούνε καθημερινά μια ατέρμονη κόλαση. Γιατί όταν μιλάμε για πάθος μιλάμε για κάτι το απαγορευμένο, κάτι που ο πολύς κόσμος δεν θα καταλάβει ποτέ και – πολλές φορές – θα χλευάσει. Αυτή η τρέλα τους κλέβει κάτι μέρα με την μέρα και συνήθως επιστρέφει πολύ λιγότερα. Πολλές φορές μάλιστα μπορεί να μην επιστρέψει και τίποτα. Βλέπεις, τα πάθη δεν νοιάζονται αν έχεις αφοσιώσει ολόκληρη τη ζωή σου σε αυτά, ούτε αν δεν υπάρχει καμία εναλλακτική μετά από αυτά. Δεν νοιάζονται για τα πρωινά που σηκώθηκες από τα χαράματα ή για τα βράδια που ξενύχτησες με την ελπίδα πως κάτι μπορεί επιτέλους να αλλάξει. Όσο εσύ νοιάζεσαι για εκείνα, άλλο τόσο δεν νοιάζονται αυτά για εσένα. Κανείς δεν είπε σε αυτούς τους ανθρώπους, λοιπόν, πως η πορεία θα είναι εύκολη, το αντίθετο μάλιστα. Κι όμως, γνωρίζοντας όλα αυτά είχαν την δύναμη να επιλέξουν έναν δρόμο γεμάτο πόνο. Λάθος! Επιτρέψετε μου να διορθώσω. Δεν πρόκειται για επιλογή. Στην πραγματικότητα δεν υπάρχει επιλογή. Πρόκειται για αφοσίωση. Πρόκειται για αυταπάρνηση. Ίσως αναρωτιέται κανείς, πώς είναι δυνατόν να ζει κανείς έτσι; Μα πώς να μην είναι, διάολε. Αυτός είναι ο σκοπός της σύντομης βόλτας μας πάνω στον πλανήτη.

Φυσικά όλα τα παραπάνω ακούγονται πολύ όμορφα. Σαν το σενάριο μιας ταινίας που μόλις τελειώσεις θα ρυθμίσεις το ξυπνητήρι σου μερικές ώρες νωρίτερα, έτσι ώστε να σηκωθείς να τρέξεις πριν από την δουλειά. Ίσως μάλιστα ασχοληθείς και λίγο με το παλιό σου χόμπι που παράτησες πριν από πολλά χρόνια επειδή «δεν έβγαζε πουθενά». Συνήθως κατά τη διάρκεια τέτοιων ταινιών αφήνεται να εννοηθεί πως ο ήρωας θα ανταμειφθεί στο τέλος, όπως και συνήθως γίνεται. Όταν όμως προσαρμόσεις το ίδιο σενάριο στην πραγματική ζωή, είσαι μόνος σου. Δεν σε προστατεύει η καλοσύνη κάποιου σεναριογράφου που θέλει να ικανοποιήσει το κοινό του. Είσαι μόνος σου σε αυτό. Αυτό πρακτικά σημαίνει πως υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να παίξεις τα ρέστα σου και να χάσεις. Δεν μπορώ καν να φανταστώ πώς θα μοιάζει αυτή η στιγμή. Κανείς δεν νομίζω πως μπορεί, αν δεν το έχει ζήσει. Η πραγματικότητα είναι σκληρή όπως και ο κόσμος που διαλέγει να ζει συνεχώς προσγειωμένος σε αυτήν. Το ρίσκο αυτό είναι που δίνει αξία σε μια ενδεχόμενη επιτυχία που στατιστικά λίγοι είναι αυτοί που καταφέρνουν να γευτούν.

Πολλοί θα πούνε πως είναι αχαριστία να μην συμβιβάζεσαι με κάτι λιγότερο από την τελειότητα. Άλλοι πως μπορείς να συνδυάσεις δύο πράγματα για καλό και για κακό . Κάποιος τρίτος θα σε αποτρέψει από την αρχή. Όπως είπα, οι αριθμοί είναι με το μέρος τους και οι αριθμοί δεν λένε ποτέ ψέματα. Ακόμα και αν έχουν άδικο, οι πιθανότητες είναι με το μέρος τους. Όλα αυτά δεν είναι πάντα κακοπροαίρετα. Μπορεί να είναι λόγια ενδιαφέροντος και αγάπης. Κάποιοι άνθρωποι, όμως, είναι φτιαγμένοι από διαφορετικό υλικό. Αυτοί οι άνθρωποι είναι άξιοι θαυμασμού.

Το κείμενο είναι αφιερωμένο σε μια παλιά μου φίλη που σήμερα ήταν η Πηνελόπη, γυναίκα του Οδυσσέα, και ποιος ξέρει τι μπορεί να γίνει αύριο.

Rolly