Όχι ακριβώς 25 πράγματα

Ξεκινώντας, ας συμφωνήσουμε πως ο Σεπτέμβριος είναι μάλλον ένας ανιαρός μήνας. Το καλοκαίρι τερματίζεται βίαια πριν καλά καλά τελειώσει ο Αύγουστος και από εκεί που έπινες τα κοκτέιλ σου στην παραλία, ξαφνικά μεταφέρεσαι καθισμένος σε ένα γραφείο ή ακόμα χειρότερα σε μια βιβλιοθήκη ζεστή όσο η κόλαση με σκοπό να διαγράψεις όσες περισσότερες από τις αμαρτίες σου μπορείς. Και όταν όλα αυτά τελειώσουν - με τον έναν ή τον άλλον τρόπο - οι όποιες ελπίδες διατηρούσες για ένα, δύο τελευταία μπάνια εξανεμίζονται σαν να ήταν εισιτήρια για το reunion των Capital Control, αφού πλέον βρέχει και κάνει κρύο. Ο παραπάνω πρόλογος είναι ένας μακροσκελής τρόπος να πω πως ο μήνας Σεπτέμβριος είναι στο σύνολό του μονοδιάστατος και δεν ενδείκνυται για την συγκέντρωση αρκετών γεγονότων ώστε να συσταθεί το καθιερωμένο κείμενο. Γι' αυτόν τον λόγο, αποφάσισα να γράψω κάτι διαφορετικό. Ας δούμε πώς θα πάει...

Cinque Terre, καλοκαίρι 2019

Τα φοιτητικά χρόνια είναι, κατά γενική ομολογία, τα καλύτερα μέχρι στιγμής και αυτά που μάλλον θα λησμονούμε περισσότερο καθώς μεγαλώνουμε. Μας το λέγανε οι μεγαλύτεροι πριν τα ξεκινήσουμε και μετά από τρία ολοκληρωμένα χρόνια δεν μπορώ να διαφωνήσω. Κατά την διάρκεια αυτής της γιορτής πολλά πράγματα αλλάζουν. Χρονικά, η φοίτηση στο πανεπιστήμιο συμπέφτει με την ενηλικίωσή μας. Σε αυτήν την περίοδο αρχίζουμε να βιώνουμε πρωτόγνωρες ελευθερίες. Από την μία στιγμή στην άλλη γινόμαστε μέλη ενός καινούριου κόσμου, αρκετά πιο "τρελού" σε σχέση με τον προηγούμενο που βρισκόμασταν, με την μετάβαση να μην είναι καθόλου ομαλή. Στην αρχή είναι κάτι που δεν καταλαβαίνουμε οι περισσότεροι. Αυτό που υπερισχύει είναι η δυνατότητα επιλογής να ξενυχτήσεις μια καθημερινή, να μην σηκωθείς ποτέ για το πρωινό μάθημα και να οδηγείς σε κάθε διαδρομή που θέλεις να κάνεις. Με τον καιρό όμως, και όσο μαθαίνεις περισσότερες λεπτομέρειες για το πώς λειτουργεί ο καινούριος κόσμος στον οποίο θα ζεις από εδώ και έπειτα, συνειδητοποιείς πως αυτό δεν μπορεί να συνεχιστεί αιώνια. Ξαφνικά, η δυνατότητα επιλογής δεν φαντάζει τόσο μεγάλο προνόμιο όσο ήταν λίγο καιρό πριν. Κοινώς, τα πράγματα αρχίζουν και περιπλέκωνται επικίνδυνα.

Το βασικότερο όλων είναι πως ξεκινάμε να φοβόμαστε. Φοβόμαστε το αύριο και την αβεβαιότητα που το χαρακτηρίζει. Φοβόμαστε την ενδεχόμενη αποτυχία γιατί για πρώτη φορά η αποτυχία θα βαραίνει εξ' ολοκλήρου εμάς τους ίδιους και τις επιλογές που κάναμε πριν καταλήξουμε σε αυτή. Θα είναι προσωπική. Κανείς δεν μπορεί να σε προετοιμάσει κατάλληλα για να αντιμετωπίσεις αυτό το συναίσθημα μέχρι να το ζήσεις εσύ ο ίδιος. Απόρροια του φόβου είναι πως κλεινόμαστε στους εαυτούς μας, γινόμαστε καχύποπτοι. Η ζωή έχει πλέον μετατραπεί σε έναν αγώνα δρόμου με ταχύτητες ανάλογες κατοσταριού, αλλά απόσταση ανάλογη μαραθωνίου. Εκείνη την στιγμή φαίνεται λογικό πως στον αγώνα που ετοιμαζόμαστε να τρέξουμε θα βρισκόμαστε μόνοι μας. Κάτι τέτοιο φυσικά δεν ισχύει, παρ' όλα αυτά δεν είναι δύσκολο να κάνει ο νους αυτήν την σκέψη. Ενώ όλοι βιώνουν την ίδια βίαιη μετάβαση, κάποιοι έχουν το ψυχικό σθένος να κρατήσουν την ψυχραιμία τους ή τέλος πάντων να κρατήσουν τα συναισθήματά τους για τον εαυτό τους. Η ψευδαίσθηση πως μερίδα συνομηλίκων τα έχει όλα υπό έλεγχο δημιουργεί ανισορροπία στις ανθρώπινες σχέσεις καθώς και πρόσθετο άγχος σε όσους έχουν προλάβει να πανικοβληθούν.

Η επικοινωνία σταματάει να είναι ειλικρινής. Πολλές φορές αποκρύπτουμε σκόπιμα κάποιες ανησυχίες μας απλά και μόνο για να διατηρήσουμε ένα προφίλ με μεγαλύτερο σθένος ικανό να αντέξει την εξωτερική κριτική και πίεση, εξού και η δημιουργία της ψευδαίσθησης που αναφέρθηκε παραπάνω. Μια τέτοια συμπεριφορά είναι δυσλειτουργική και είναι αποτέλεσμα της γενικότερης καχυποψίας που αρχίζει να δημιουργείται αυτήν την εποχή. Δυστυχώς όλο αυτό δεν είναι εκατό τοις εκατό αδικαιολόγητο. Υπάρχει λόγος που αντιλαμβανόμαστε την ενηλικίωση ως την εισαγωγή μας σε έναν ανεξερεύνητο, τρελό κόσμο. Οι ρυθμοί του είναι τόσο γρήγοροι που όποιος τους συνηθίσει γρηγορότερα θα έχει πλεονέκτημα. Και κάπως έτσι μπαίνουμε σε μια αέναη λούπα κατά την οποία φιλτράρουμε συναισθήματα και προβλήματα για μπορέσουμε να τηρούμε τα προαπαιτούμενα της συμβίωσης της κοινωνίας στην οποία συμμετέχουμε.

Φυσικά τα πράγματα δεν είναι τόσο μαύρα πάντα όσο χαρακτηρίζονται στο παρόν κείμενο. Είναι μάλλον πολύ πιο απλά. Υπάρχουν συγκεκριμένοι παράμετροι που δημιουργούν αυτά τα συναισθήματα στα οποία άλλοι επιλέγουν να μην δίνουν σημασία και άλλοι επενδύουν παραπάνω από όσο πρέπει. Είμαι σίγουρος πως με το πέρασμα των ετών και όταν θα νοσταλγούμε τα φοιτητικά χρόνια δεν θα θυμόμαστε παρά ελάχιστα από αυτές τις δυσκολίες προσαρμογής. Αυτό που προκύπτει είναι πως ο καθένας ετοιμάζεται να χαράξει την δική του πορεία. Ο τρόπος που θα επιλέξουν να χρησιμοποιήσουν οι διπλανοί σου για την επίτευξη της αποστολής καλό θα ήταν να έχει μόνο συμβουλευτικό και όχι καθοριστικό ρόλο στην προσωπική σου εξερεύνηση. Μόνο τότε θα μπορέσεις να χαλαρώσεις και να απολαύσεις το ταξίδι.

Rolly

https://www.youtube.com/watch?v=oNNu6Wtjw7c  (BB's contribution)