Ήσυχες Φθινοπωρινές Μέρες

Συνηθίζω να διαβάζω σε βιβλιοθήκες.

Οι τόσοι άνθρωποι γύρω μου που διαβάζουν «αναγκάζουν» κι εμένα να κάτσω σε μια καρέκλα και να συγκεντρωθώ, όσο μπορώ τουλάχιστον. Μάλιστα, τις τελευταίες δύο εξεταστικές συχνάζω στη βιβλιοθήκη της σχολής μου, πού αν και μικρή και όχι ιδιαίτερα όμορφη, έχει πολλά αλλά καλά, συμφοιτητές, χρήσιμα βιβλία, βολικά ωράρια λειτουργίας και -τα υπερπολύτιμα στις εξεταστικές Ιουνίου – Σεπτεμβρίου- airconditions.

Ωστόσο την τελευταία βδομάδα, ενώ διάβαζα το τελευταίο μάθημα για αυτήν την εξεταστική, αποφάσισα να μένω σπίτι. Το συγκεκριμένο μάθημα απαιτεί να κουβαλάω πολλά βιβλία και τετράδια μαζί μου, κάτι που είναι δύσκολο στα (ευχάριστα) λεωφορεία της Θεσσαλονίκης, ενώ οι μεσημεριανές προπονήσεις έκοβαν τη μέρα έτσι κι αλλιώς στα δύο, και για να λέμε την αλήθεια, συγκρίνεται ο freddo espresso με το σπιτικό, καλοψημένο, σκέτο ελληνικό (σε μεγάλη κούπα γιατί σπίτι δεν έχω τις κατάλληλες) με συνοδεία βουτημάτων;

Μένω σε έναν σχετικά μεγάλο δρόμο, το απέναντι σπίτι απέχει κάμποσο, ωστόσο μπορώ να δω καθαρά τα απέναντι μπαλκόνια. Και ενώ το διάβασμα προχωρούσε με βασανιστικά αργούς ρυθμούς, έλειπαν εξάλλου οι πολύτιμοι άνθρωποι γύρω μου που με κάνουν να στρώνομαι, το βλέμμα μου συχνά έφευγε, αγνάντευε απέναντι.

Συνήθως χάζευα τα απέναντι μπαλκόνια, μου άρεσε να βλέπω πως είναι διαμορφωμένα και να σκέφτομαι πόσο ωραίο θα μπορούσε να είναι και το δικό μου μπαλκόνι. Κάποια μπαλκόνια είχαν ωραία έπιπλα, κάποια ωραία φυτά, ένα όμως είχε κάτι διαφορετικό. Τρεις ανθρώπους. Συγκεκριμένα τρεις γιαγιάδες, 65 με 70 χρονών, που κάθε απόγευμα, περίπου στις 6:30 μαζεύονται στο συγκεκριμένο μπαλκόνι, χωρίς καμία απουσία όλην την εβδομάδα!

Πίνουν καφέ, που θέλω να φαντάζομαι πως είναι ελληνικός, μιλάνε και το καλύτερο, γελάνε αρκετά συχνά. Να συζητάνε άραγε για την σημερινή κατάσταση της χώρας, τις οικογένειές τους, για κάποιο σίριαλ που βλέπουν όλες μαζί; Ή ίσως να αναπολούν ιστορίες από τα παλιά, από τη νεότητά τους; Ιστορίες που κατέληγαν σε καταστάσεις που σίγουρα εμείς οι νέοι δεν μπορούμε να φανταστούμε πως κάνανε οι παππούδες μας. Χαζογελάω όταν σκέφτομαι πως αυτές οι τρεις κυρίες πού και πού μπορεί να λένε για κάποια φορά που καταλήξανε να γυρνάνε ξημερώματα ζαλισμένες από το ποτό, πολλά χρόνια πριν.

Και αν αυτό δεν είναι life goals, τότε τι είναι; Να έχεις σε αυτήν την ηλικία, μια τέτοια παρέα που θα σου δημιουργεί όρεξη να βρίσκεστε κάθε μέρα και να περνάτε όμορφα μαζί. Μπορεί αυτήν την εβδομάδα να έπηξα στα διανύσματα και τα ολοκληρώματα, αλλά αυτή η εικόνα με έκανε να αποκτήσω μια ανάλαφρη διάθεση, να νιώσω χαρά, να δω πως κάποια πράγματα ίσως είναι αρκετά απλά. Το μόνο που χρειάζεσαι είναι ένα ωραίο μπαλκόνι και μερικά άτομα ακόμη να σου γεμίσουν τον χώρο.

Ο Σεπτέμβρης περνάει, σήμερα μια από τις τρεις σε ένα σημείο μπήκε μέσα για να φορέσει ζακέτα. Δεν ξέρω για πόσο ακόμα θα συνεχίσουν να συχνάζουν στο μπαλκόνι. Ωστόσο, είμαι σίγουρος πως απλά θα αλλάξει ο χώρος συνάντησης της κοριτσοπαρέας.

Όταν σκεφτόμουν σήμερα πως θα γράψω ένα κειμενάκι για αυτό, προσπάθησα να βγάλω φωτογραφία το απέναντι μπαλκόνι. Ωστόσο, τόσο η κακή κάμερα του κινητού μου, όσο και οι ισχνές ικανότητές μου στη φωτογραφία με σταμάτησαν. Ίσως καλύτερα έτσι. Ας κάνει ο καθένας που διαβάζει αυτό το κείμενο τη δικιά του εικόνα στο μυαλό για το απέναντι μπαλκόνι.

~ΒΒ