Ο Θεός Του Πολέμου

Υπάρχει μία ταινία που λέγεται « Moneyball» και στηρίζεται σε πραγματικά γεγονότα. Αυτό που θυμάμαι χαρακτηριστικά από την ταινία είναι πως ο πρωταγωνιστής Brad Pitt – υψηλόβαθμο διοικητικό στέλεχος αθλητικής ομάδας – ποτέ δεν παρακολουθούσε τα παιχνίδια της ομάδας του, όντας προληπτικός. Μάλιστα, όταν κάποια στιγμή αποφάσισε να δει ένα παιχνίδι στο οποίο η ομάδα του κέρδιζε με μεγάλη διαφορά, εκείνη τη φορά συνέβη μία από τις θεαματικότερες ανατροπές. Χθες έκλεισα ένα πολύ όμορφο τηλεφώνημα και αντιλήφθηκα πως ο Άρης είχε μόλις προηγηθεί με ένα γκολ έναντι της Μόλντε. Μέχρι να συνέλθω από το πρώτο γκολ – αλλά και από το τηλεφώνημα – το σκορ γίνεται 2-0. Από εκεί και πέρα δεν μπήκα καν στον κόπο να προσπαθήσω να συνέλθω. Το παιχνίδι δεν μπορούσα πρακτικά να το δω, γιατί δεν βρίσκομαι στην Ελλάδα. Δεν υπήρχε περίπτωση, όμως, ούτε να ψάξω κάποιο λινκ, ούτε να ανοίξω την τηλεόραση, μήπως και σταθώ τυχερός. Το 2-0 ήταν σημάδι πως κάτι πήγαινε καλά, οπότε ας συνεχίσει να γίνεται με τον ίδιο τρόπο. Ναι, είμαι προληπτικός. Εξού και ο πρόλογος. Το 3-0 έγινε τελικά και το παιχνίδι πήγε στην παράταση, αφού είχε ισοφαριστεί το σκορ του πρώτου αγώνα, εκεί όμως  με ένα γκολ της Μόλντε οι ελπίδες για πρόκριση έσβησαν, Τελικό σκορ 3-1 και αποκλεισμός από την συνέχεια.

Το παιχνίδι δεν το είδα και κανονικά δεν θα μπορούσα να έχω άποψη. Είμαι σχεδόν σίγουρος, όμως, πως ξέρω ακριβώς τι έγινε. Θα εξηγηθώ. Πριν από λίγους μήνες συνέβη η ίδια ακριβώς ανατροπή αποτελέσματος στο Άνφιλντ. Όπως και χθες, η Liverpool μπόρεσε να ισοφαρίσει το εις βάρος της 3-0, με τη διαφορά να είναι πως πρόλαβε να σκοράρει και τέταρτο τέρμα και να προκριθεί η ίδια στην επόμενη φάση. Όπως και χθες, έτσι και τότε, αυτό που συνέβη μικρή σχέση είχε με το καθαρά ποδοσφαιρικό κομμάτι.

Ο Άρης τρέχει ένα αξιοσημείωτο σερί που κακώς μετριέται σε χρόνια. Στην έδρα του σε ευρωπαϊκές διοργανώσεις παραμένει αήττητος για 27 σερί παιχνίδια (28 με τη χθεσινή νίκη). Σε ένα παιχνίδι που η νίκη δεν είναι αρκετή, το σερί αυτό έρχεται πίσω από τους παίχτες και της ομάδα και τους δίνει δύναμη. Ο Άρης δεν θα έπαιζε ποτέ ένα τέτοιο παιχνίδι με κατεβασμένα τα χέρια. Είναι η μυθολογία του τέτοια που δεν του το επιτρέπει. Φυσικά, είναι στατιστικά αποδεδειγμένο πως στην έδρα σου παίζεις καλύτερα. Δεν είναι όμως όλες οι έδρες ίδιες. Το «Κλεάνθης Βικελίδης» είναι ένα ιδιαίτερο γήπεδο, με τον κόσμο που το γεμίζει να ξέρει να εκτιμάει την σκληρή προσπάθεια, όσο επικριτικός κι αν γίνεται, όταν δεν βλέπει αυτό που θέλει. Αυτός ο κόσμος, λοιπόν, δεν θα έμενε άπραγος σε ένα τέτοιο παιχνίδι. 

Εν ολίγοις, αυτό νομίζω πως έγινε. Ο Άρης ξεκίνησε το παιχνίδι επιθετικά, κάτι που φαίνεται από την αρχική σύνθεση και κάτι που είναι και απολύτως λογικό. Την αδυναμία στο σκοράρισμα ευτύχησε να την ξεκλειδώσει γρήγορα σε μία στιγμή ιδιοφυίας του Ματίγια από στημένη φάση. Το Βικελίδης φλέγεται. Με τους Νορβηγούς να τα έχουν χαμένα και χωρίς εμπειρία σε τέτοια παιχνίδια δεν είχαν αντίδραση. Γρήγορα γίνεται το 2-0 με τον αρχηγό Δέλη να ξεσηκώνει και πάλι τους φιλάθλους. Ο ενθουσιασμός μπορεί να γίνει επικίνδυνος, αλλά ο Άρης αντέχει. Συνεχίζει με τον ίδιο ρυθμό, δυστυχώς όμως, κολλάει στα τελειώματα. Η κεφαλιά του Ντιγκινί έξι λεπτά πριν τη λήξη αποδεικνύει πως εκτός από λυτρωτική, η στρογγυλή θεά είναι πολλές φορές δίκαιη, σε αντίθεση με αυτά που μπορεί να ακούγονται. Σφύριγμα λήξης. Ο Άρης τελειώνει την κανονική διάρκεια προηγούμενος 3-0.

Προσωπικά, η παράταση και το πώς αυτή εξελίχθηκε μικρή σημασία πιστεύω πως έχει. Η ομάδα έδειξε πως έχει σφυγμό, πως «στο σπίτι μας παίζουμε με τους δικούς μας κανόνες», όπως ήταν και το μήνυμα της ΠΑΕ για να ενθουσιάσει τον κόσμο να στηρίξει την ομάδα – το αυτονόητο δηλαδή. Σίγουρα θα υπάρχει πίκρα μετά από αυτήν την υπερπροσπάθεια. Είναι αναγκαίο, παρόλα αυτά, το παιχνίδι αυτό να μείνει ως παρακαταθήκη για να θυμίζει σε όλους - παίχτες και οπαδούς – τι είναι ικανή να κάνει αυτή η ομάδα όταν είναι ενωμένη. Αυτά ήταν και τα λόγια του πολύ καλού κόουτς Παντελίδη στη συνέντευξη Τύπου μετά το τέλος του αγώνα.

Για αυτά τα παιχνίδια αξίζει να παρακολουθείς ποδόσφαιρο και να στηρίζεις μία ομάδα. Σε αυτά τα παιχνίδια δημιουργούνται μύθοι και ιστορίες ρομαντικές που είναι αναπόσπαστα κομμάτια μιας ομάδας στο πέρασμα των χρόνων. Πιστεύω πως είναι πραγματικά τυχεροί όσοι μπορέσουν να ζήσουν αυτό το συναίσθημα μαζί με τους φίλους τους. Το ποδόσφαιρο δεν είναι μόνο στημένα παιχνίδια, ξύλο και ανακοινώσεις βλαχο-προέδρων. Το ποδόσφαιρο είναι πρωτίστως μια ρομαντική ιστορία.

Rolly