La Violetera

Φέτος τον Ιούλιο δεν γινόταν διαφορετικά. Έπρεπε να καλυφθούν σημαντικά κενά για την σχολή, απόρροια ενός δύσκολου χειμώνα και ενός προγράμματος που δεν μπορούσα πάντα να φέρω εις πέρας. Ήταν λοιπόν περισσότερο δήλωση παρά απόφαση όταν επικυρωποιήθηκε πολύ πριν τον Ιούλιο, υπό την έννοια ότι δεν υπήρχε επιλογή. Έτσι, όταν η ώρα είχε πλέον φτάσει, μαζί με τον αδερφό μου μαζέψαμε τα απολύτως απαραίτητα και μετακομίσαμε στην Χαλκιδική με σκοπό να παρατείνουμε την διαμονή μας όσο το δυνατόν περισσότερο.

                                                                                                                                                                                     

Ήδη από τις πρώτες μέρες, τα πράγματα ξεκίνησαν να μπαίνουν σε μια σειρά, όπως την είχαμε φανταστεί από την Θεσσαλονίκη. Είναι πολύ πιο εύκολο να ασχολείσαι με κάτι όταν δεν έχεις τον άγχος της προθεσμίας και ταυτόχρονα είναι το μοναδικό πράγμα στο οποίο αφιερώνεις τον χρόνο σου. Για εμένα είναι μέχρι και λυτρωτικό, κάτι που περίμενα όλον αυτόν τον καιρό που προγραμματίζαμε αυτό το εγχείρημα. Γρήγορα, όμως, φάνηκε πως ένας μικρός Ιούλιος δεν φτάνει για να τα καλύψεις όλα. Και να σου ξανά το άγχος της προθεσμίας, της προτεραιότητας. Ευτυχώς υπάρχει η πολυτέλεια να βουτάς στην θάλασσα και να τα ξεχνάς όλα, όταν η κατάσταση παραγίνεται.

Κάτι που επίσης νιώθεις γρήγορα είναι πως, ούτε λίγο ούτε πολύ, έχεις αποφασίσει να αυτοεξοριστείς, θυσιάζοντας με αυτόν τον τρόπο πολλά από τις συνηθισμένες διακοπές. Σίγουρα η Χαλκιδική δεν είναι και το χειρότερο μέρος για εξορία, απεναντίας μάλιστα. Δεν παύει όμως να έχεις απομακρυνθεί από τα αγαπημένα σου πρόσωπα για να ολοκληρώσεις μια δουλειά. Το σκέφτομαι καθημερινά και προσπαθώ να πείσω τον εαυτό μου πως αξίζει ή τέλος πάντων, αφού δεν έγινε στην ώρα του πρέπει να γίνει τώρα. Και η αλήθεια είναι πως όντως αξίζει. Αρκεί αυτό που κάνουμε εδώ να γίνεται με χαρά. Υπάρχει διαφορά στο να αρέσκεσαι σε κάτι απλά επειδή το καταλαβαίνεις και στο να το βρίσκεις ενδιαφέρον ακόμα και όταν σε παιδεύει. Αυτό είναι το στοίχημα του φετινού Ιουλίου. Να δώσω δεύτερες ευκαιρίες σε πράγματα που για κάποιον λόγο προσπέρασα στο παρελθόν.

Οι σκόρπιες αυτές σκέψεις βρίσκονται στο μυαλό μου καθώς προσπαθώ να καταλάβω με ποια συχνότητα ταξιδεύει το σήμα ενός δορυφόρου GPS και πότε χρησιμοποιείται ο καθένας στατιστικός έλεγχος. Σε περιοχή χωρίς σήμα η μουσική έχει τον δικό της σημαντικό ρόλο, εξίσου σημαντικό με αυτόν της θάλασσας που αναφέρθηκε προηγουμένως. Το “La Violetera” από την ταινία “Άρωμα Γυναίκας” ταιριάζει άψογα στο σκηνικό που απλώνεται μπροστά μας καθημερινά. Και κάπως έτσι, σιγά σιγά και μέρα με την μέρα ο στόχος που τέθηκε έναν δύο μήνες πριν θα ολοκληρώνεται ενώ παράλληλα ο καθένας μας θα προσπαθεί να δαμάσει τις σκέψεις του.

A lottle

Rolly