“If love… then what?”

Δεν έγραφα ποτέ. Στα σχολικά μου χρόνια δεν συμμετείχα ποτέ σε κάποιον διαγωνισμό με κάποιο μικρό διήγημα ή στους ρητορικούς αγώνες που διοργανώνονταν αρκετά συχνά. Προσπαθώ να σκεφτώ το γιατί καθώς γράφω αυτό το κείμενο και καταλήγω πως δεν μπορούσα να αντέξω την έκθεση σε κοινό. Αρκετά ειρωνικό… Αντίθετα, κάτι που έκανα και συνεχίζω να κάνω είναι να αγχώνομαι. Σε αυτό υπάρχει πιο ξεκάθαρη απάντηση και είναι το γεγονός πως με δυσκολεύει να τηρήσω ένα αυστηρό χρονοδιάγραμμα με αποτέλεσμα όταν πλησιάζουν οι προθεσμίες να «τρέχω» για να προλάβω. Ο συνδυασμός των δύο παραπάνω «γεννούν» ένα πολύ απλό πρόβλημα όσον αφορά το συγκεκριμένο blog: Η έλλειψη πρωτότυπων ιδεών είναι ικανή να δημιουργήσει κενά μεταξύ δύο κειμένων, εφόσον δεν υπάρχει κάποια τράπεζα για να τραβήξω από εκεί μια θεματολογία. Έτσι, όσο το μεσοδιάστημα αυξάνεται, τόσο θα αυξάνεται και η, ας πούμε, ανησυχία μου για το αν θα προκύψει κάτι άξιο σχολιασμού. Η αλήθεια είναι, όμως, πως πάντα κάτι προκύπτει.

Για να ξεκινήσω λοιπόν να εξηγώ τον τίτλο του κειμένου, αυτό που συνέβη σήμερα είναι μια ταινία. Μια ταινία που, αν οι συγκυρίες δεν ήταν αυτές που ήταν σήμερα, κατά πάσα πιθανότητα θα προσπερνούσα και θα αγνοούσα την ύπαρξη της τουλάχιστον για το παρόν χρονικό διάστημα. “The professor and the madman” είναι ο τίτλος της με πρωταγωνιστές τους Mel Gibson και Sean Penn. Το σενάριο αποτελεί μια πραγματική ιστορία που συγκλονίζει και από ότι διαβάζω είναι μεταφορά του βιβλίου “The Surgeon of Crowthorne”. Η ταινία εξιστορεί τα πρώτα στάδια της δημιουργίας του λεξικού της αγγλικής γλώσσας της Οξφόρδης (Oxford English Dictionary) από τον γλωσσολόγο James Murray με την απρόσμενη συμβολή του απόστρατου από τον αμερικανικό στρατό χειρουργού Dr. W. C. Minor. Ο Minor είναι τρόφιμος του ασύλου Broadmoor ύστερα από την δολοφονία ενός άντρα που ο ίδιος θεωρούσε πως τον κυνηγούσε. Εκεί, θα πέσει στα χέρια του η επιστολή του κυρίου Murray ο οποίος έκανε έκκληση σε όλους τους κατοίκους του Ηνωμένου Βασιλείου αλλά και των αποικιών του να βοηθήσουν σε αυτό το γιγαντιαίο εγχείρημα να συγκεντρωθούν όλες οι λέξεις της αγγλικής γλώσσας. Μέσα από αυτό το τυχαίο γεγονός θα δημιουργηθεί ένας ισχυρός δεσμός ανάμεσα στους δύο άντρες.

Όπως είπα, η ιστορία είναι συγκλονιστική και είναι γεμάτη σκηνές που προκαλούν πολύ έντονα συναισθήματα. Το “If love… then what?” αποτελεί τμήμα διαλόγου της ταινίας και εφόσον η ημερομηνία κυκλοφορίας της είναι σχετικά πρόσφατη, δεν μπορώ παρά να μην σχολιάσω κάτι παραπάνω. Ένα γενικό συμπέρασμα που προκύπτει πάντως είναι πως με λίγη πίστη και αρκετή αγάπη πολλά πράγματα που μοιάζουν ανέφικτα μπορούν να γίνουν πραγματικότητα. Δεν γνωρίζω αν ο σκηνοθέτης συμμερίζεται την άποψη μου πως τα τελευταία είκοσι λεπτά της ταινίας ήταν ελαφρώς αδύναμα ή απλά έγινε λάθος στην επιλογή ημερομηνίας της πρεμιέρας, πάντως πιστεύω πως αν η ταινία κυκλοφορούσε δέκα μήνες αργότερα θα ήταν φαβορί για αρκετά Όσκαρ. Μένει να αποδειχθεί τον ερχόμενο Φεβρουάριο αν αυτή η δήλωση αποτελεί παγκόσμια παραδοχή ή απλώς προσωπική άποψη. Φυσικά η ταινία συνιστάται ανεπιφύλακτα και θα ξανακούσετε για αυτήν στον απολογισμό του Απριλίου!

“If love… then love.”

Rolly