Βασισμένος σε μια ταινία

Βραδιά Όσκαρ η σημερινή και τον τελευταίο καιρό το συνδρομητικό κανάλι επιλέγει βραβευμένες ταινίες για να μας προετοιμάσει για την λαμπρή τελετή. Η τελευταία ταινία που προβλήθηκε ήταν το "Σινεμά: Ο Παράδεισος". Βλέποντας τα τελευταία λεπτά, όπου ο πρωταγωνιστής επιστρέφει στον τόπο που μεγάλωσε, μέσα από αναμνήσεις του πατέρα μου αλλά και του παππού, ταξιδέψαμε σε μια παλαιότερη εποχή. Σε μια εποχή πριν από την τηλεόραση όπου οι κινηματογράφοι ήταν κινητοί στα χωριά της επαρχίας και οι αίθουσες αποτελούνταν από ένα πανί και μερικές καρέκλες από το καφενείο.Όλα αυτά έρχονται να συμπληρώσουν μια συζήτηση που είχαμε τελευταία σε μια παρέα φίλων. Το έρωτημα που τέθηκε και έμεινε αναπάντητο ήταν το εξής: "Γιατί αναζητούμε μονίμως το παρελθόν ακόμα κι αν χρειαστεί να το "διορθώσουμε" όταν αναφερόμαστε σε αυτό;"

Τα χρόνια αυτά που περιγράφηκαν εν συντομία για χάρη της ταινίας του Giuseppe Tornatore ήταν διαφορετικά. Σίγουρα πιο απλά. Χωρίς social media, χωρίς την ανεξάντλητη έκθεση σε πληροφορία, χωρίς την πληθώρα επιλογών. Η απλότητα, όμως, πολλές φορές δεν σήμαινε και καλύτερο τρόπο ζωής. Αν αναφερθούμε συγκεκριμένα στην Ελλάδα, το βιωτικό επίπεδο ήταν χαμηλότερο, δεν ήταν λίγοι αυτοί που δεν είχαν πρόσβαση σε βασικά αγάθα όπως η ιατρική πείθαλψη όπως επίσης δεν θα ήταν υπερβολή να πούμε πως η χώρα μας ήταν αρκετά απομονωμένη από τον υπόλοιπο δυτικό πολιτισμό. Παρ' όλα αυτά, κάθε φορά που ακούω κάποιον να αναφέρεται σε εκείνα τα χρόνια, ο τόνος του θα είναι νοσταλγικός. Γιατί όμως; Κάποιος έυκολα μπορεί να πει πως η νοσταλγία αυτή είναι άλογη αναφέροντας στην συνέχεια ως επιχειρήματα τα αμέτρητα "βήματα" προς τα εμπρός που έχει κάνει η ανθρωπότητα για την αντιμετώπιση προβλημάτων που χαρακτήριζαν το "χθες".

Μέρος της αλήθειας μάλλον κρύβεται όντως στο παρελθόν. Ο χρόνος κυλάει, πολλές φορές πιο γρήγορα από όσο μπορούμε να αντιληφθούμε, και σίγουρα δεν γυρίζει πίσω. Είναι εξίσου λογικό λοιπόν να αναζητούμε την εποχή που ήμασταν νεότεροι, ικανοί για περισσότερα πράγματα. 'Οσο είσαι νέος, έχεις άγνοια για πρβλήματα που ενδεχομένως να συναντήσεις μεγαλώνοντας. Η εμπειρία που έρχεται αναμενόμενα με το πέρασμα του χρόνου επισημαίνει αυτά τα εμπόδια κάνοντας το άτομο πιο επιφυλακτικό σε καινούριες ιδέες. Καταλαβαίνει κανείς, δηλαδή, πως στην συγκεκριμένη περίπτωση η άγνοια παίρνει μια πιο θετική "χροιά". Ένας δεύτερος λόγος έχει να κάνει πιθανότατα με το γεγονός ότι ο άνθρωπος χρειάζεται ένα σημείο αναφοράς. Ο προγραμματισμός του "αύριο" όσο φιλόδοξος και ενθουσιώδης μπορεί να γίνει, πολλές φορές κρύβει το αίσθημα του φόβου και της αβεβαιότητας. Κοιτώντας προς τα πίσω, ο άνθρωπος νιώθει πιο ασφαλής έχοντας επίγνωση για την μέχρι τώρα πορεία του.

Το ερώτημα, όπως είπα. έμεινε αναπάντητο και σίγουρα δεν υπάρχει κάποια πρόθεση να απαντηθεί αυτήν την στιγμή. Μετά την σύντομη περιγραφή εικόνων από το παρελθόν, σειρά είχε η μουσική του Enio Morikone και οι τελευταίες σκηνές μιας πολύ όμορφης ταινίας. 'Ισως τελικά αυτό είναι που φταίει, η ίδια η μουσική. Σε κάνει να ξεχνάς τα προβλήματα και σου "ζωγραφίζει" έναν διαφορετικό κόσμο.

Όλα είναι δυνατά. Αρκεί να υπάρχει το κατάλληλο soundtrack.

Rolly