Just tango on

Είμαι σίγουρος πως ο καθένας έχει διαφορετικά στο μυαλό του την γιορτή των Χριστουγέννων. Μια πρώτη διαφοροποίηση προέρχεται από τα βιώματα που μπορεί να είχε κάποιος μεγαλώνοντας μέσα στο οικογενειακό του περιβάλλον. Βιώματα που χρόνο με τον χρόνο αποκτούσαν σιγά σιγά την έννοια της παράδοσης και γίνονταν αναπόσπαστο κομμάτι των εορτασμών. Μια άλλη διαφοροποίηση είναι, αν μη τι άλλο, η εκάστοτε ηλικία που βρίσκεται ο άνθρωπος. Τα Χριστούγεννα είναι η γιορτή που σε κάνει να νιώθεις ξανά παιδί. Είναι διαφορετικό όμως να ανησυχείς για το αν θα έχει έρθει ο Άγιος Βασίλης όταν ξυπνήσεις και διαφορετικό για το πόσες μέρες θα πάρεις άδεια για να ξεκουραστείς. Όπως και να ‘χει, η βασική ιδέα παραμένει σταθερή. Κάθε χρόνο στα τέλη του Δεκέμβρη οι πόλεις «φοράνε» τα γιορτινά τους δίνοντας με αυτόν τον τρόπο μια μικρή ώθηση στον κόσμο να «εξοπλιστεί» με ένα χαμόγελο κάνοντάς τον ξεχάσει έστω και για λίγο τα προβλήματά του.

Αυτό που μπορώ να ξεχωρίσω από δικές μου αναμνήσεις είναι η ευλαβική παρακολούθηση συγκεκριμένων ταινιών την περίοδο των Χριστουγέννων. Προσωπικά δεν θυμάμαι πότε ξεκίνησε να καθιερώνεται αυτό το τελετουργικό. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε πως έχει περισσότερο την μορφή ενός «άγραφου νόμου» παρά κάτι προσχεδιασμένου. Είναι κάτι που όλοι αγαπάμε να κάνουμε χωρίς να το έχουμε παραδεχτεί μεταξύ μας ποτέ. Με τα χρόνια προστίθενται στον χριστουγεννιάτικο κατάλογο επιπλέον ταινίες - παλιές και νέες κυκλοφορίες, με έμφαση μάλλον στο παλιές, χωρίς απαραίτητα να έχουν εποχιακό χαρακτήρα. Φέτος ήταν το «L.A. Confidential» με τους Russel Crowe, Kim Basinger, Kevin Spacey, πριν δύο χρόνια το «La La Land» με την αγαπημένη μου Emma Stone που είχε κυκλοφορήσει στις αίθουσες αυτήν την περίοδο. Η συγκεκριμένη λίστα όμως, έχει και τίτλους που επαναλαμβάνονται κάθε χρόνο. Από αυτούς ξεχωρίζω το «Scent of a woman» του σπουδαίου Al Pacino.

Δεν νομίζω πως χρειάζονται συστάσεις για την συγκεκριμένη ταινία. Ο Al Pacino σε μια από τις καλύτερες ερμηνείες του που μάλιστα του χάρισε το πρώτο Όσκαρ, και μοναδικό μέχρι σήμερα, ύστερα από εφτά υποψηφιότητες είναι αρκετό για να δελεάσει κάποιον να την δει. Η ταινία είναι γεμάτη με δυνατές σκηνές που μαρτυρούν τόσο το καλογραμμένο σενάριο από τη μία όσο και την καταλληλότητα των επιλεγμένων ηθοποιών να το φέρουν στην ζωή από την άλλη. Ωστόσο, η σκηνή του τάνγκο είναι από τις πλέον αναγνωρίσιμες της ταινίας. Ο συνταγματάρχης Σλέηντ, ο τυφλός και αλκοολικός συνταγματάρχης, βρίσκει λόγο ύπαρξης μέσα στα δύο και κάτι λεπτά που παίζει η ορχήστρα. Κάνει σκοπό της ζωής του να μαγέψει την νεαρή παρτενέρ του μαθαίνοντάς της να χορεύει. Ίσως η μαγεία για τον ίδιο τον συνταγματάρχη να βρίσκεται σε αυτό που λέει στην νεαρή κοπέλα προσπαθώντας να την πείσει να χορέψουν: «No mistakes in the tango, darling, not like life […]. If you make a mistake, get all tangled up, just tango on». Η σύμπραξη μουσικής και χορού δημιουργεί μια τελειότητα στην ατμόσφαιρα.

Η ταινία συνήθως αρχίζει μετά το οικογενειακό τραπέζι. Έξω νυχτώνει γρήγορα με αποτέλεσμα το μεγαλύτερο μέρος της να παρακολουθείται στα σκοτεινά. Το τέλος αφήνει έντονα συναισθήματα μαζί με ένα αίσθημα αισιοδοξίας. Συνήθως θα επικρατούν κάποιες απαραίτητες στιγμές ησυχίας καθώς πέφτουν οι τίτλοι. Και μετά από λίγο όλα θα συνεχίσουν να κυλάνε στην κανονική τους ροή.

Just tango on Κ

Rolly