Και ξαφνικά... κλικ!
Ποτέ δεν μου άρεσαν ιδιαίτερα οι Audioslave. Ναι, είχα ακούσει τα
βασικά τους τραγούδια μερικές φορές, έχω εξάλλου φίλους που πίνουν νερό στο όνομά τους,
αναγνώριζα την απίστευτη φωνάρα που διάθετε ο Chris Cornell και
καταλάβαινα πόσο ιδιαίτερος είναι ο τρόπος που ο Tom Morello παίζει
κιθάρα. Ωστόσο, αδυνατούσα να τους δω ως κάτι ξεχωριστό και πάντα ξεχνούσα τα
τραγούδια τους, μόλις τα άκουγα.
Λίγες μέρες πριν, είχα βγει σε μια μπυραρία της πόλης.
Η ώρα ήταν περασμένη, το μαγαζί είχε ψιλό αδειάσει και είχαμε μείνει μόνο οι δυνατοί.
Έτυχε να κάθομαι μόνος μου στο μπαρ την ώρα που μπήκε ένα τραγούδι. Αμέσως
κατάλαβα τη φωνή του Cornell
και
λίγο αργότερα τον είδα να εμφανίζεται στην οθόνη που έχει το μαγαζί, με ένα
κούρεμα που μου πήρε πολλή ώρα για να συνηθίσω. Ωστόσο, δεν ήταν το μαλλί του
αυτό που μου έκανε την περισσότερη εντύπωση. Σίγουρα είχα ξανακούσει το
τραγούδι στο παρελθόν, από ότι έμαθα αργότερα είναι από τα πιο γνωστά τους, δεν
το θυμόμουν όμως. Και απλά με συνεπήρε. Κάτι έκανε ένα κλικ μέσα μου, ένιωθα
λες και ερχόμουν σε επαφή με κάτι μαγικό, εξωπραγματικό. Η φωνή του Cornell άλλαξε,
μετατράπηκε σε κάτι πολύ παραπάνω από μια φωνάρα , το σόλο του Morello, από απλά μια μελωδία
με πολλά εφέ, έγινε ένα κελάηδημα που δένει άριστα το μελωδικό με το δυναμικό
μέρος του κομματιού. Ανυπομονούσα να πάω σπίτι και να το ξανακούσω. Και όχι
μόνο αυτό, αλλά πολλά άλλα τραγούδια της μπάντας.
Δυο μέρες αργότερα, βρίσκω τον εαυτό μου να έχει
κολλήσει με μια μπάντα που μέχρι πρότινος έβρισκε τελείως ουδέτερη, να ακούει
δίσκους που θεωρούσε αδιάφορους. Πόσο περίεργα είναι αυτά τα κλικ τελικά…
Συμβαίνουν εκεί που πραγματικά δεν το περιμένεις και σε αλλάζουν σε τρομακτικό
βαθμό.
Ανυπομονώ πολύ να δω ποιο θα είναι το επόμενο κλικ που
θα μου συμβεί. Είναι απλά υπέροχο να βλέπεις κάτι, που θεωρούσες μέχρι πρόσφατα
αδιάφορο, με τελείως διαφορετική σκοπιά. Πόσο μάλλον όταν αυτό το κλικ δεν
γίνεται με τραγούδια, αλλά με ανθρώπους…
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου