Μια ζωή γεμάτη Rock n' Roll

                                   

Οι πιο παλιές μουσικές αναμνήσεις μου είναι δύο. Η πρώτη είναι τα 80’s, 90’s ποπάκια του RSO και του Heart FM που ακούγαμε με τον αδερφό μου στο αυτοκίνητο της μητέρας μας τα μεσημέρια που γυρνούσαμε από το σχολείο. Η δεύτερη είναι η μεγάλη συναυλία των Bon Jovi στο Ο.Α.Κ.Α. το 2011. Αυτή ήταν η περίοδος που ήρθα σε επαφή για πρώτη φορά με την μουσική. Έχω την τύχη να διατηρώ φίλο ένα παιδί που γνωριζόμαστε από εκείνη την περίοδο και νωρίτερα (σ.σ. για να κρατήσει την ανωνυμία του θα χρησιμοποιήσω το όνομα «Νεκτάριος»).

Στο Δημοτικό ήμασταν φίλοι. Στο Γυμνάσιο διπλανοί για λίγες ώρες μέσα στην εβδομάδα εξαιτίας της χαοτικής αλφαβητικής απόστασης που μας χώριζε. Μαθήματα όπως τα Καλλιτεχνικά, η Μουσική και οι δύο ξένες γλώσσες αποκτούσαν άλλη αίγλη μαζί του. Καυστικά σχόλια, νευρικά γέλια και άπειρες συζητήσεις χωρίς νόημα ήταν η συνταγή για να περάσουν οι, κατά τ’ άλλα, αδιάφορες αυτές ώρες. Μουσικά τότε κυμαινόμασταν στα ίδια και κοινώς ομολογουμένως τετριμμένα. Λίγο Scorpions,λίγο Bon Jovi και ίσως αυτά τα ποπάκια του RSO που γνώριζε και εκείνος. Θυμάμαι μια μέρα κάπου στην Β’ Γυμνασίου (ας με διορθώσει ο ίδιος σε τυχόν ιστορική ανακρίβεια) όταν μου είχε πει πως ξεκίνησε μαθήματα κλασικής κιθάρας. Τότε δεν είχα εντυπωσιαστεί ιδιαίτερα, ειδικά με τα κομμάτια που μου έλεγε πως μάθαινε (βλ. El Condor Pasa). Οπότε η ζωή μας δεν άλλαξε κάπως εκείνη την στιγμή. Εκείνος άρχισε να ασχολείται με Α’,Β’ Θεωρεία και εγώ συνέχισα να κάνω το Αρσάκειο-Μαντουλίδης κάθε μεσημέρι. 

Ο χρόνος συνέχισε να μετράει. Ο Νεκτάριος το γύρισε κρυφά στην ηλεκτρική. Εγώ από την άλλη, όταν το πήρα απόφαση πως η μπασκετική μου καριέρα δεν θα φτάσει πάνω από την Α’ Ε.Κ.Α.Σ.Θ. άρχισα να ασχολούμαι με το ηλεκτρονικό σετ drums που κοσμούσε το δωμάτιό μου για μια σύντομη διετία πλέον. Η τριετία που είχε μεσολαβήσει είχε εμπλουτίσει τις μουσικές μας γνώσεις, έστω κι αν στον έναν ήταν πιο πολύ πρακτικές και στον άλλον πιο πολύ ακουστικές. Στο διάστημα αυτό, ήρθαμε πιο κοντά και με έναν δεύτερο τύπο που, όπως και ο υποφαινόμενος, χαρακτηριζόταν από πολλές ιδιότητες. Για την ανάγκη της ιστορίας θα χρησιμοποιήσω μόνο την κιθαριστική του. Όπως και να ‘χει το πράγμα, μάλλον περισσότερο βεβιασμένο ήταν όταν κάποια μέρα του Μαΐου του ’15 βρεθήκαμε τέσσερις φίλοι σε ένα στούντιο στην Καλαμαριά με το καρέ να συμπληρώνει ο αδερφός μου. Χωρίς να έχουμε καμία οικειότητα ούτε με τον χώρο ούτε καλά καλά με τα όργανα που παίζαμε, ο Νεκτάριος βρήκε ένα όμορφο ριφφάκι, δανεικό από τους Maiden, το οποίο αποτέλεσε την πρώτη μας σύνθεση και το οποίο χρησιμοποιούμε μέχρι και σήμερα. Το ανορθόδοξο αυτο ταξίδι είχε μόλις αρχίσει.

Για να μην γίνω κουραστικός θα προσπεράσω ένα χρονικό διάστημα είκοσι μηνών το οποίο μόνο ασήμαντο δεν είναι, παρ’ όλα αυτά ξεφεύγει κατιτίς. Η αλήθεια πάντως για την περίοδο αυτή είναι λίγο γλυκόπικρη. Ένα «ναι μεν αλλά...» την χαρακτηρίζει.

Έχουμε φτάσει αισίως στις 3 Δεκεμβρίου του ’16. Το καρέ ήμαστε μαζεμένοι σε ένα σπίτι στην Τούμπα μαζί με όλο τον εξοπλισμό μας έτοιμοι να πάρουμε ταξί για το Silver Dollar. Ο ταρίφας που μας παίρνει, ούτε συνεννοημένος να ήταν, είναι ροκάς από τα χρόνια. Μέσα σε μια διαδρομή 10-12 λεπτών μαζί με τα φανάρια και την κίνηση καταφέραμε να μιλήσουμε για τους αγαπημένους μας καλλιτέχνες και να ακούσουμε δικές του ιστορίες από φεστιβάλ που είχε επισκεφθεί την προηγούμενη χιλιετία. Αφού μας άφησε Εγνατία με Εθνικής Αμύνης γωνία μας ευχήθηκε καλή επιτυχία για το live μας και συνέχισε την βάρδιά του. Ένα τρίωρο μετά, το μαγαζί είχε γεμίσει με φίλους και γνωστούς. Πραγματικά, όσοι ήσασταν εκεί πιστεύω το θυμάστε, δεν μπορούσες να περάσεις να πας από την σκηνή στο μπαρ. Το live ήταν όσο καλό θα μπορούσε να είναι. Όλοι το ευχαριστηθήκαμε στο έπακρο και για λίγες ώρες ήμασταν το συγκρότημα και όχι το κοινό, μια αίσθηση που κάθε άνθρωπος που ακούει  μουσική πιστεύω ζηλεύει. 

Εκείνο το βράδυ λοιπόν ήταν το τέλος ενός κεφαλαίου που είχε πολλές όμορφες στιγμές. Όπως έγραψα παραπάνω, είναι ο ανορθόδοξος τρόπος που ξεκίνησε και εξελίχθηκε που το κάνει ξεχωριστό. Τέσσερα άτομα που λίγα ήξεραν και άλλα λιγότερα είχαν φανταστεί σχετικά με την προσωπική τους μουσική πορεία που κατάφεραν να γίνουν οι ήρωες της σκηνής για το κοινό που τους άκουγε.

Πλέον έχω επιστρέψει στο Silver σε άλλο πόστο. Τις μέρες που επισκέπτομαι το μαγαζί δεν μπορώ παρά να κοιτάω το σετ drums που βρίσκεται μόνιμα πάνω στην σκηνή και να θυμάμαι όλες αυτές τις όμορφες στιγμές. Όποιος βρίσκεται στο Abell τους τελευταίους μήνες θα έχει ξαναδιαβάσει πως, για μένα, η ζωή είναι στιγμές και η ευτυχία μάλλον πρόσκαιρη. Η ανάμνησή της όμως έχει εξίσου μεγάλη δύναμη.

Το κεφάλαιο εκείνο έκλεισε. Ο Νεκτάριος, εγώ, ο αδερφός μου και ο τυπάς με τις πολλές ιδιότητες είμαστε πλέον μόνο κολλητοί. Δεν συνδεόμαστε μουσικά αυτήν την στιγμή. Θέλω να πιστεύω πως μόνο προσωρινό είναι αυτό. Όταν έρθει η στιγμή στο μέλλον λοιπόν που θα συνδυαστούμε οι τέσσερίς μας το μόνο σίγουρο είναι πως η μουσική μας θα είναι έτσι όπως πρέπει να είναι: Rock n’ Roll.

Υ.Γ. Πολλά έχουν αλλάξει από εκείνο το Σάββατο. Πολλά έχουν αλλάξει από αυτήν την φωτογραφία. Αν όμως είχα να επιλέξω μια από τις αμέτρητες που υπάρχουν από εκείνη την περίοδο, αυτή θα επικρατούσε κάθε μέρα.

Rock on

Rolly