And after all, you are my wonderwall

Χωρίς να επικρατεί ο αυστηρός όρος του προγράμματος, συνήθως υπάρχει μια οργάνωση σχετικά με το πότε θα ανεβεί το κάθε κείμενο. Ανάλογα βέβαια με το τι έχει να πει ο καθένας. Η παρακάτω ιστορία ήταν κάτι που απλά συνέβη στην καθημερινότητά μου. Πιθανότατα δεν είναι κάτι που θα συζητηθεί. Παρ' όλα αυτά ίσως κάνει κάποιον να χαμογελάσει διαβάζοντάς την.

Υπάρχουν διάφορα είδη τραγουδιών. Υπάρχουν τραγούδια που γράφτηκαν για να αποτελέσουν το single για την προώθηση κάποιου δίσκου, υπάρχουν τραγούδια που γράφτηκαν για να συμπληρώσουν τον ίδιο δίσκο, υπάρχουν τραγούδια που την στιγμή που γράφονταν οι ίδιοι οι καλλιτέχνες ήξεραν πως θα αφήσουν ιστορία. Κάπως έτσι πιστεύω ένιωθαν και τα αδέλφια Gallagher όταν έγραψαν το περίφημο "Wonderwall". Οι Oasis γενικότερα ήταν μια μηχανή πιασάρικων (σ.σ. radio friendly) πλην όμως πολύ όμορφων τραγουδιών. Οι ίδιοι μπορεί να αποτελούν αυτήν την στιγμή - ποτέ δεν ξέρεις - μια ανάμνηση, έχουν αφήσει πίσω όμως πλούσια κληρονομιά.   

Την περασμένη Τρίτη, ο Γιάννης στο Silver αποφάσισε να αναβιώσει μια περσινή συνήθεια: karaoke night. Όταν έφτασα λίγο πριν τις 22:00, το πάρτι ακόμα ετοιμαζόταν με τον έλεγχο του ήχου να πλησιάζει στο τέλος του. Με το που έμπαινες ξεχώριζες τα τρία μικρόφωνα πάνω στην σκηνή και δεξιά τους την μεγάλη λίστα των τραγουδιών που ήταν διαθέσιμα. Όπως ήταν φυσικό, οι πρώτοι γενναίοι άργησαν να σηκωθούν. Από τα πρώτα τραγούδια που ακούστηκαν δειλά δειλά ήταν το Wonderwall. Ήταν ένας άντρας γύρω στα πενήντα από τους τακτικούς που έκανε την διαδρομή από το μπαρ μέχρι την σκηνή με τα χέρια στις τσέπες, στάση που διατήρησε καθ 'όλη την διάρκεια του τραγουδιού. Ο κύριος αυτός είναι ιδιαίτερος, με ότι αυτό μπορεί να συνεπάγεται. Η απόφασή του να ανεβεί στην σκηνή δεν φάνηκε αρκετή για να "τραβήξει" την προσοχή των υπόλοιπων θαμώνων του μαγαζιού. Και τότε ακούστηκε η κιθάρα του Noel Gallagher. Μια ακολουθία συγχορδιών γνωστή σχεδόν σε όλο τον κόσμο. Η ερμηνεία του σίγουρα δεν θα κέρδιζε κάποιο βραβείο. Όλοι όμως πλέον είχαν στρέψει τα βλέμματά τους στην σκηνή. Μπορούσες εύκολα να διακρίνεις ένα κρυφό χαμόγελο στο πρόσωπο όσων παρακολουθούσαν. 

Δεν είμαι σίγουρος ποιο ήταν το συστατικό που έκανε αυτήν την στιγμή ξεχωριστή. Ήταν το πρόσωπο; Το τραγούδι; Το γεγονός πως βρισκόμασταν σε ένα μαγαζί που ήμασταν όλοι λίγο πολύ γνωστοί; Ίσως όλα αυτά μαζί να είναι η απάντηση. Το χειροκρότημα στο τέλος ήταν πολύ θερμό κάνοντας τον Αντρέα να χαμογελάσει και ο ίδιος καθώς γυρνούσε από την σκηνή στην θέση του στο μπαρ με τα χέρια στις τσέπες.

Rolly