Τελικά γιατί απέτυχαν οι 3D ταινίες;

Στην αρχή προωθούνταν ως κάτι ολοκαίνουργιο, διαφορετικό, επαναστατικό. Δεν έπιασαν ποτέ πραγματικά όμως. Σήμερα, οι 3D ταινίες προβάλλονται σε περιορισμένες αίθουσες, με το, ακριβότερο από το κανονικό, εισιτήριο να αποθαρρύνει τους θεατές. Και εσύ σαν μικρό παιδί είχες ενθουσιαστεί από την ιδέα. Ανυπομονούσες να πας κινηματογράφο για να ζήσεις αυτήν την νέα εμπειρία.

Και ένα μεσημέρι, αρκετά χρόνια αργότερα από την πρώτη σου 3D ταινία, γυρνάς σπίτι. Νιώθεις χαμένος και πολύ μπερδεμένος. Τα πάντα καταρρέουν γύρω σου και εσύ δεν ξέρεις από που να πιαστείς. Το σημαντικότερο από όλα; Δεν μπορείς να βρεις έναν ξεκάθαρο λόγο που οδηγήθηκες εδώ. Όλα βαίνανε μια χαρά λίγο καιρό πιο πριν.  

Πάντα είχες τη συνήθεια να σκέφτεσαι λίγο παραπάνω από ότι έπρεπε κάποια πράγματα. Να ψάχνεις κάποιο βαθύτερο νόημα σε καθημερινές καταστάσεις, σε συνομιλίες, σε ταινίες ή και βιβλία. Πολλές φορές άκουγες κάποιον να σου θυμίζει πως δεν χρειάζεται να το κάνεις αυτό. Είτε κάποιος φίλος σου που σε κορόιδευε, χωρίς κακία, όταν προσπαθούσες να αναλύσεις μια ταινία που είδατε, είτε κάποιος άλλος που δεν σε άκουγε καν όταν έλεγες κάτι παραπάνω από τα συνηθισμένα. Εσύ όμως δεν έλεγες να καταλάβεις, συνέχιζες ακάθεκτος. Όταν οι άλλοι σου λέγαν να νιώθεις απλά και να μην σκέφτεσαι, απορούσες πως δεν καταλαβαίναν πως όταν εμβαθύνεις σε κάποιο έντονο συναίσθημα απλά καλυτερεύεις την εμπειρία απίστευτα πολύ. Πάλι θα έψαχνες να βρεις αυτό το κάτι παραπάνω, απλά ίσως να μην το μοιραζόσουν τόσο πολύ στο τέλος της ημέρας. Κανένα πρόβλημα μέχρι εδώ.

Με τον καιρό, όλη αυτή η συνήθεια σου έγινε πολύ φυσική, έβγαινε πλέον ακούσια. Και συ χαιρόσουν για αυτό, ένιωθες πως ήταν ένα χαρακτηριστικό δικό σου, που σε ξεχώριζε λιγάκι από τους υπόλοιπους. Έφθασες στο σημείο να αμφισβητείς πως γίνεται οι υπόλοιποι να μην νιώθουν και αυτοί παρόμοια.

Βγήκες από την εφηβεία και όντας πια ενήλικος, άρχισες να βλέπεις αρκετές διαφορές στη ζωή σου σε σύγκριση με αυτήν που ζούσες προηγουμένως ως μαθητής. Και καθώς ωρίμαζες, βρήκες τα πρώτα εμπόδια. Διαφορετικές, περίεργες καταστάσεις, σε βύθιζαν σε σκέψη, που συχνά οι υπόλοιποι γλύτωναν. Και μάντεψε! Δεν κατέληγες πάντα στα πιο θετικά αποτελέσματα. Χωρίς ιδιαίτερο λόγο, ενώ όλα ήταν καλά, εσύ σκεφτόσουν και σκεφτόσουν και πολλές φορές βάραινες άσκοπα. Αμφισβητούσες τα πάντα και κυρίως τον ίδιο σου τον εαυτό, με πολλά ερωτήματα να παραμένουν καρφωμένα στις σκέψεις σου.

Και καθώς γυρνάς στο σπίτι, νιώθεις πως αυτά τα ερωτήματα και οι σκέψεις έχουν αντικαταστήσει πλέον τα αισθήματα σου. Νιώθεις λίγο πιο άδειος και αυτό χτυπάει πολλά καμπανάκια μέσα σου. Έχεις πάρει μερικές αποφάσεις που επηρεάζουν σε τρομακτικό βαθμό την ζωή σου, μπορεί και μερικών ακόμα και ξαφνικά φοβάσαι πως είσαι πραγματικά πολύ χαμένος. Νιώθεις πως θέλεις να ξεσπάσεις, αλλά ούτε αυτό μπορείς να το κάνεις σωστά. Ίσως γράψεις κανένα κείμενο αργότερα. Τελικά κάνεις αυτό που ξέρεις καλύτερα. Σκέφτεσαι.

Μια σκέψη κυριαρχεί. Ζήλεια, προς όλους αυτούς που μέχρι πρότινος αδυνατούσες να καταλάβεις. Που τα βλέπουν όλα πιο απλά, χωρίς να ψάχνουν για μια επιπλέον διάσταση. Απλά ζουν και νιώθουν. Ίσως άμα έκανες κι εσύ αυτό να μην βρισκόσουν σήμερα έτσι, σε αυτήν την κατάσταση. Αλλά γαμώτο, μόνο εσύ καταλαβαίνεις πόσο σου άρεσε αυτή η επιπλέον διάσταση. Έχει αποτύχει αυτό που εσύ θεωρούσες επαναστατικό, διαφορετικό χαρακτηριστικό;Έχεις ακούσει άπειρες φορές να σου λένε για μια ισορροπία σε αυτό, αλλά συνεχώς αποτύγχανες να την πετύχεις.  

Τελικά, κάθεσαι και κοστολογείς το εισιτήριο για όλην αυτήν την κατάσταση.  Ξέρεις πως σου έχει κοστίσει παραπάνω από το βασικό, οπότε θα συνεχίσεις να παρακολουθείς 3D ταινίες;

(Εάν κατάφερες να φθάσεις μέχρι το τέλος του κειμένου και μόλις είδες το τραγούδι, πάτα play και ξαναδιάβασε αργά το κείμενο, βοηθάει.)

ΥΓ: Όλα τα πρόσωπα και οι ιστορίες είναι φανταστικά και δεν υπάρχει καμιά συσχέτιση με την πραγματικότητα.

~BB