Give me my medicine

Η διαδρομή μέχρι το μίνι μάρκετ ήταν αρκετά σύντομη. Ίσα που προλάβαιναν να ακούσουν ένα τραγούδι και όχι ολόκληρο. Οι σκέψεις του φώναζαν, κόντευαν να σκάσουν, ο ίδιος παρέμενε σιωπηλός. Πραγματικά το χρειαζόταν αυτό το τραγούδι.

 Λίγα λεπτά αργότερα πάρκαραν έξω από το σπίτι. Χαζολογούσαν και δεν πρόσεχαν ιδιαίτερα τη μουσική που έπαιζε στα ηχεία του αυτοκινήτου. Πάνω στην ώρα που έβγαιναν μπήκε ένα τελευταίο τραγούδι. Μια ελληνική μπάντα, κάποτε ψαγμένη, τώρα πλέον ευρέως διαδεδομένη. Η παρέα τους ακολουθούσε από νωρίς. Έτυχε να έχουν μόλις σταματήσει να μιλάνε οπότε άκουσαν τις πρώτες χαρακτηριστικές νότες. Όλοι κοιτάχθηκαν, ήξεραν τι θα ακολουθούσε. Ο ίδιος χαμογέλασε, οι χτύποι της καρδιάς του αυξήθηκαν. Λίγες στιγμές αργότερα όλοι χόρευαν, με το δικό τους περίεργο τρόπο, ταρακουνώντας το αμάξι. Οι ιδιαίτεροι στίχοι του μιλούσαν περισσότερο από κάθε άλλη φορά, σαν να είχαν γραφτεί συγκεκριμένα για να τον ηρεμήσουν. Τα ντραμς ήταν λες και κατάφεραν να συγχρονιστούν με τις σκέψεις του. Η αποκορύφωση ήρθε όταν ο κιθαρίστας αποφάσισε να σολάρει «καίγοντας» το wah πετάλι και χαρίζοντας τέσσερα περίπου μαγικά λεπτά. Η έννοια του air guitar έφτασε πλέον σε τρελά σημεία. Ένας φίλος του αυθόρμητα σηκώθηκε για να παίξει κιθάρα, με τους υπόλοιπους να τον αποθεώνουν σαν να ήταν ο νέος Jimi Hendrix, δίχως να κρατά καν κιθάρα…

Και κάπως έτσι η βραδιά συνεχίστηκε. Η παρέα πήγε μέσα και συνέχισε να κάνει αυτό που ξέρει καλύτερα. Να ζει τη στιγμή.

~BB

(Όποιος βρει το τραγούδι του κειμένου κερδίζει μια έξοδο με την ομάδα του Abell)