Ο ρόλος του φοιτητή

Στο basketball όταν βρισκόμαστε σε set παιχνίδι (σ.σ. απέναντι σε οργανωμένη άμυνα) η ομάδα είναι απαραίτητο να διατηρεί την υπομονή της στα εικοσιτέσσερα δευτερόλεπτα της επίθεσης. Τα συνεχόμενα split στον κενό χώρο σε συνδυασμό με καλό passing game κουράζουν την άμυνα, εφόσον εκτελεσθούν σωστά, και δίνουν τελικά την ευκαιρία στην επίθεση να σκοράρει. Η παραπάνω εικόνα που περιεγράφηκε είναι αποτέλεσμα τόσο σωματικής όσο και ψυχικής προετοιμασίας. Οι αθλητές του basketball ήδη από την διάρκεια των νεανικών τους χρόνων «επενδύουν» ιδιαίτερα στην πειθαρχεία μέσα αλλά και έξω από το γήπεδο. Το συγκεκριμένο μοντέλο προέρχεται από την Αμερική όπου μεγαλώνοντας απαραίτητη προϋπόθεση για να συμμετέχεις σε ένα "πρόγραμμα" (σ.σ. ομάδα) είναι να έχεις εξίσου καλές επιδόσεις στα μαθήματα. Ο στόχος του είναι πέρα από την δημιουργία πολύ καλών αθλητών να δημιουργήσει σωστούς επαγγελματίες.

Παρά τον αθλητικό πρόλογο που προηγήθηκε, το παρόν κείμενο δεν έχει σκοπό να ασχοληθεί με τον αθλητισμό αλλά με την σημασία του να είσαι «σωστός επαγγελματίας» παρά τα εμπόδια. Η ιδέα γεννήθηκε μέσα από ένα μάθημα κορμού του Πολυτεχνείου όταν ένας καθηγητής κατάφερε να κερδίσει το ακροατήριό του από την πρώτη μέρα.

Έχοντας ολοκληρώσει δύο χρόνια σπουδών μπορώ να πω με ασφάλεια πως για να είναι ικανός κάποιος να κάνει ένα βήμα παραπάνω είναι απαραίτητη η προσωπική προσπάθεια εκτός της σχολής που παρακολουθεί. Μπορεί τα πρώτα χρόνια να είναι γενικά και να μην παρέχουν εξιδεικευμένη γνώση που να διαχωρίζει τα εκάστοτε τμήματα, παρ’ όλα αυτά είναι ζωτικής σημασίας, ειδικά για αυτούς που δεν έχουν συγκεκριμένο σκοπό αναφορικά με την επαγγελματική τους πορεία όπως επίσης και για αυτούς που η σχολή που ακολούθησαν δεν αποτελούσε την πρώτη τους επιλογή. Σίγουρα είναι αδύνατο να μιλήσει κάποιος έχοντας πλήρη επίγνωση εάν αυτό είναι ο κανόνας ή απλά η εξαίρεση, παρ’ όλα αυτά φαίνεται πως η πλειοψηφία του διδακτικού προσωπικού αποτυγχάνει να δώσει κίνητρο σε μεγάλο αριθμό φοιτητών.

Σε αυτό το σημείο θα ήθελα να κάνω την εξής παρατήρηση αποδίδοντας μέρος της ευθύνης αρχικά σε εμάς, τους φοιτητές. Ούτε εμείς από την μεριά μας είμαστε σωστοί απέναντι στην δουλειά μας. Η δουλειά των φοιτητών είναι η απαίτηση όλο και περισσότερης γνώσης από το διδακτικό προσωπικό με σκοπό την προσωπική τους πνευματική ανάταση και ακόμη, πιο πρακτικά μιλώντας, την θεμελίωση βάσεων για την μετέπειτα επαγγελματική τους καριέρα. Κάτι τέτοιο φαίνεται να μην γίνεται. Η ανεπάρκεια των καθηγητών πολλές φορές αποτελεί δικαιολογία για τους φοιτητές κάτι που έχει ως αποτέλεσμα την απομάκρυνση τους από τις αίθουσες του Πανεπιστημίου. Αν και κάποιος θα μπορούσε να θέσει λογικά επιχειρήματα προς υπεράσπιση της συγκεκριμένης κατάστασης, αυτό που κυρίως έχει σημασία είναι πως στην τελική αυτοί που «χάνουν» είναι οι φοιτητές και κανένας άλλος. Τα χρόνια αυτά είναι χωρίς καμία αμφιβολία τα πιο παραγωγικά και αυτά που χρίζουν της μεγαλύτερης εκμετάλλευσης και είναι πολύ κρίμα να τα αφήσουμε να περάσουν έτσι.

Έχοντας λοιπόν ελαφρύνει την συνείδηση μου από την όποια αδικία θα μπορούσε να προκύψει, θα ήθελα να προχωρήσω στον σχολιασμό των ίδιων των καθηγητών. Προσωπικά ανήκω στην κατηγορία των φοιτητών που πέρασαν σε σχολή που δεν αποτελούσε πρωταρχική τους επιλογή και όπως συνειδητοποίησα στην πορεία μοιραζόμουν αυτήν την ιδιότητα με πολλά παιδιά από το έτος μου. Όταν είσαι καθηγητής και έχεις επίγνωση αυτής της κατάστασης, θεωρώ πως βρίσκεσαι αντιμέτωπος με μια από τις μεγαλύτερες προκλήσεις του επαγγέλματός σου. Αυτό δυστυχώς δεν φάνηκε να συγκινεί πολλούς από τους καθηγητές μας οι οποίοι μάλλον έμπαιναν στις αίθουσες από υποχρέωση παρά για να κερδίσουν κάποιο προσωπικό στοίχημα. Σίγουρα θα ήταν λάθος να γενικεύσω το φαινόμενο την στιγμή μάλιστα που μέσα σε δύο έτη έχουμε διδαχθεί τα μισά μαθήματα που αντιστοιχούν στο πτυχίο. Οι εξαιρέσεις ανθρώπων που έμπαιναν στην αίθουσα με σκοπό να «περάσουν» στους φοιτητές την αγάπη τους για το αντικείμενό τους ήταν παραπάνω από λαμπρές. Παρ’ όλα αυτά, η πλειοψηφία χαρακτηριζόταν από παντελής έλλειψη πάθους που σε καμία περίπτωση δεν σε κινητοποιούσε να ασχοληθείς περεταίρω με το αντικείμενο του μαθήματος. Το πρόβλημα κρύβεται στην λέξη «πλειοψηφία». Σε πρόγραμμα σπουδών με 50-60 μαθήματα όπως συνήθως συμβαίνει στην Πολυτεχνική Σχολή δεν είναι δυνατόν να σε εμπνεύσουν όλοι οι καθηγητές. Αυτό που συμβαίνει στην πραγματικότητα όμως είναι το ακριβώς αντίθετο αφού ένα μικρό ποσοστό αυτών είναι ικανό να λειτουργήσει καταλυτικά σε αποφάσεις που αφορούν το μέλλον του φοιτητή.

Έχει φτάσει πλέον η στιγμή να δώσω ορισμένες εξηγήσεις για τον πρόλογο του κειμένου. Αυτές τις μέρες ξεκινάει το τρίτο έτος για τους εισαχθέντες φοιτητές του 2016. Οι πρώτες μέρες κύλησαν ικανοποιητικά με την ρουτίνα για το επόμενο εξάμηνο (και καλά) να παίρνει σιγά σιγά την μορφή της. Η τελευταία μέρα της πρώτης «εργάσιμης» εβδομάδας έκρυβε μια ευχάριστη έκπληξη. Ο καθηγητής που μπήκε στην αίθουσα για να κάνει μάθημα στο έτος μου έδωσε μια πολύ καλά οργανωμένη διάλεξη. Ήταν η πρώτη γνωριμία μας και επιπλέον, το μάθημά του δεν αποτελεί συνέχεια κάποιου που έχουμε ήδη διδαχθεί οπότε επέλεξε να πει ορισμένα εισαγωγικά πράγματα. Αυτό που μου έκανε την μεγαλύτερη εντύπωση ήταν ο χρόνος που αφιέρωσε σχετικά με την σημαντικότητα του επαγγελματισμού. Ήταν ο ίδιος μάλιστα που κατάφερε να μου κεντρίσει το ενδιαφέρον χρησιμοποιώντας στον λόγο του αναλογίες με βάση το άθλημα της καλαθοσφαίρισης. Ο αθλητής του basketball αφιερώνει ατελείωτες ώρες στο γήπεδο με σκοπό την προσωπική του βελτίωση. Όσο κουραστικό μπορεί να είναι, όσες θυσίες χρειαστεί να κάνει αυτός θα συνεχίσει να κάνει την δουλεία του. Θα συνεχίσει να είναι σωστός επαγγελματίας. Είναι με αυτόν τον τρόπο σωστός στον εργοδότη του και το πιο σημαντικό, σωστός στον ίδιο του τον εαυτό. Συνεχίζοντας έθεσε το εξής ερώτημα: Γιατί να μην ισχύει λοιπόν το ίδιο στο ελληνικό Πανεπιστήμιο; Όσοι κατάλαβαν τι εννοούσε κοίταξαν χαμηλά αμήχανα.

Πολλές φορές, ακόμα και για τα πιο απλά πράγματα, χρειάζεσαι κάποιον να σου δείξει τον δρόμο. Ο συγκεκριμένος καθηγητής δεν είπε κάτι περίπλοκο ούτε κάτι που δεν γνωρίζαμε. Κατάφερε όμως με την διάλεξή του να κάνει το μάθημά του λίγο πιο ενδιαφέρον. Να δώσει στους φοιτητές του ένα επιπλέον κίνητρο να διαβάσουν. Να κερδίσουν τον σεβασμό του ίδιου έτσι όπως με σεβασμό φέρθηκε και ο ίδιος στο ακροατήριό του. Οι λέξεις πειθαρχεία και προσπάθεια απέκτησαν την σημασία που τους αναλογεί. Όπως ο καλαθοσφαιριστής καλλιεργεί αυτές τις δύο αρετές για να υπομείνει τις σωματικές και ψυχικές κακουχίες κερδίζοντας έτσι σεβασμό ανάμεσα στους συναθλητές του, έτσι και ο φοιτητής χρειάζεται να διαγράψει τις δικαιολογίες και προκαταλήψεις που εμφανίζονται στον δρόμο του και να αφοσιωθεί σε αυτό που πρέπει να κάνει. Την δουλειά του.

Θα σπουδάσουμε και θα γινούμε σπουδαίοι. Σωστά Κ;

Rolly