Ψάχνοντας νόημα στο άπειρο

Ήδη από μικρή ηλικία κατέτασσα τον εαυτό μου στους ρομαντικούς. Χωρίς να έχω μεγάλη πείρα όσον αφορά την λογοτεχνική πλευρά του όρου, με γοήτευε πάντα το πόσο μακριά μπορεί να φτάσει κάποιος για να κατακτήσει αυτό που πραγματικά αγαπάει. Κάτι που επίσης κατάλαβα γρήγορα είναι πως ο ρομαντισμός έχει και πολύ μεγάλες παγίδες. Παγίδες οι οποίες μπορεί να κρύβονται σε κοινή θέα, τα ισχυρά συναισθήματα που σε κατακλύζουν όμως τις καθιστούν αόρατες. Όσο γρήγορα και να το καταλάβει κανείς αυτό είναι μάταιο να προσπαθήσει να αλλάξει  στρατόπεδο. Όπως μου είχε εκμυστηρευτεί μια παλιά φίλη, οι άνθρωποι δεν αλλάζουν. Προσαρμόζονται, μαθαίνουν από τα λάθη τους (ίσως, ίσως και όχι), αλλά δεν αλλάζουν. Ο μοναδικός ίσως τρόπος να φτάσει κάποιος σε ένα σημείο που να μιλάει για μια ουσιαστική μεταβολή στον χαρακτήρα του είναι να γνωρίσει κάποιον άλλο άνθρωπο. Να ερωτευθεί. 

Η συνδιάλεξή μας με άλλους ανθρώπους παίζει σημαντικό ρόλο στην διαμόρφωση του χαρακτήρα μας. Κάθε άνθρωπος έχει μια ιστορία να πει. Σε κάθε προσωπική και ταυτόχρονα μοναδική ιστορία, μπορεί κανείς να παρατηρήσει διαφορετικούς χειρισμούς που αποσκοπούν στην επίτευξη ενός τέλειου, πλην όμως υποκειμενικού, αποτελέσματος. Οι διαφορετικοί αυτοί χειρισμοί αποτελούν πηγή ζωής για μια μικρή κοινωνία ανθρώπων όταν τείθονται υπό συζήτηση. Ο σχολιασμός και η ανταλλαγή απόψεων μεταξύ ατόμων που θέτουν την λογική πάνω από το συναίσθημα και των «αντιπάλων» τους έχει μεγάλο ενδιαφέρον, ειδικά όταν τα άτομα αυτά είναι νεαροί ενήλικες οι οποίοι έχουν μόλις μπει στο «τρυπάκι» της επίλυσης του μεγάλου μυστηρίου που λέγεται ζωή. Παραδείγματος χάριν, κάποιοι υποστηρίζουν πως η ζωή απαρτίζεται από προσωπικές φιλοδοξίες και επιτυχίες που πρώτα από όλους ικανοποιούν το ίδιο το άτομο. Από την άλλη πλευρά, άλλοι αναζητούν άτομα στην ζωή τους για να μοιραστούν αυτές τις επιτυχίες, οι οποίες μπορεί να είναι προσωπικές, υιοθετούν όμως μια συλλογική μορφή καθώς δεν έχουν καμία αξία χωρίς τα συγκεκριμένα άτομα. Στην ηλικία των είκοσι χρονών, όμως, όλα αυτά είναι μάλλον πολύ θεωρητικά χωρίς, παρ’ όλα αυτά, να υπονοείται πως δεν έχουν εφαρμογή στην πραγματικότητα. Απλά είναι λογικό να γίνεται μια εξιδανίκευση της κατάστασης μόνο και μόνο για να μην φτάσει η ανταλλαγή απόψεων σε αδιέξοδο. 

Όλη αυτή η ανάγκη για θεωρητικολογίες και για άσκοπη και πολλές φορές άστοχη πρόβλεψη του μέλλοντος σταματάει όταν ο άνθρωπος ερωτεύεται. Ο έρωτας έχει αυτήν την μαγική ικανότητα να «παγώνει» τον χρόνο στο πέρασμά του και ταυτόχρονα να κάνει τα πάντα να κυλάνε πιο γρήγορα. Δίνει στο άτομο αυτήν την ανάγκη και τον πόθο για ζωή που μέχρι τώρα μόνο μπορούσε να φανταστεί πώς ήταν. Ξαφνικά όλα αλλάζουν. Αυξάνονται τα κίνητρα του. Η ανάγκη να κάνει τον άνθρωπο που έχει απέναντι του, τον άνθρωπό του, να χαμογελάσει τον γεμίζει ενέργεια. Και εδώ παρατηρείται η διαφορά μεταξύ προσαρμογής και αυτού που αναφέρθηκε παραπάνω ως «ουσιαστική μεταβολή του χαρακτήρα». Στις μεν συζητήσεις το άτομο έχει την ικανότητα να δεχθεί διαφορετικές επιρροές από ανθρώπους ανόμοιας νοοτροπίας και να τις προσαρμόσει στα δικά του πιστεύω. Απεναντίας, ο έρωτας έχει τόσο μεγάλη κινητήρια δύναμη που είναι ικανός να φέρει τα πάνω κάτω δημιουργώντας  με αυτόν τον τρόπο μια καινούρια οπτική στο άτομο. Μας βγάζει τον καλύτερό μας εαυτό τόσο εύκολα που είναι να αναρωτιέται κανείς για ποιον λόγο δεν συνέβαινε αυτό τόσο καιρό. Τίποτα δεν είναι τυχαίο όμως. Όλα αυτά που συμβαίνουν σε αυτήν την περίοδο της ζωής του ατόμου έχουν ονοματεπώνυμο, διεύθυνση και τηλέφωνο.

Η αγάπη σίγουρα δεν είναι μόνο χαρούμενα πρόσωπα, πεταλούδες και πράσινα λιβάδια. Η αγάπη είναι και άλλα, άσχημα συναισθήματα. Πόνος ότι όλα αυτά κάποτε θα τελειώσουν και θα πρέπει να συμβιβαστούμε σε μια καθημερινότητα χωρίς έρωτα, χωρίς αγάπη για την ζωή. Φόβος ότι ο άνθρωπος σου κάποια στιγμή θα γίνει ένας κοινός θνητός και δεν θα έχει την ίδια εξουσία που είχε πάνω σου κάποτε. Ο χρόνος είναι ίσως ο μεγαλύτερος εχθρός του έρωτα. Η φθορά που επιφέρει με το πέρασμα του μπορεί να είναι καταστροφική. Και τότε τι; Τι γίνεται μετά; Πώς καταλήγετε να είστε απλά δύο γνωστοί με κάποιον που έχετε μοιραστεί τόσα πολλά; Δύο γνωστοί που δεν μπορούν καλά καλά να μιλήσουν μεταξύ τους πέρα των τυπικών φοβούμενοι πως τα παλιά συναισθήματα θα γίνουν δυσβάσταχτα με την παραμικρή τριβή. Ο χρόνος, συνεχίζοντας να μην ενδιαφέρεται για συναισθηματισμούς, προσφέρει και πάλι μια χείρα βοηθείας επιβεβαιώνοντας το ρητό που τον καθιστά «τον καλύτερο γιατρό». Το έργο, όμως, ενός γιατρού είναι να θεραπεύσει. Στην προκειμένη περίπτωση ο χρόνος δεν θεραπεύει. Ο χρόνος έχει απλά την ικανότητα να προχωράει και να στοιβάζει καινούριες αναμνήσεις πάνω από τις παλιές, όσο όμορφες και ξεχωριστές και να ήταν. Έτσι, αυτό που καταφέρνουμε είναι να ξεχνάμε σιγά σιγά πόσο χαρούμενοι και ξεχωριστοί ήμασταν κάποτε και απλά να περιμένουμε να ξανασυμβεί αυτό όσο ξαφνικά συνέβη και την προηγούμενη φορά. Σίγουρα δεν τα ξεχνάμε όλα. Κρατάμε τα πιο σημαντικά μέσα μας για να μας θυμίζουν τι είναι δυνατό να κάνει ο άνθρωπος όταν αγαπάει.

Για να είμαι ειλικρινής ποτέ δεν πίστεψα το μυστικό που μου είχαν πει, πως οι άνθρωποι δεν αλλάζουν. Αν μη τι άλλο πρέπει να είσαι τρομερά εγωιστής για να μην δέχεσαι κριτική και διαφορετικές απόψεις. Στην τελική όμως τι είναι καλύτερο; Να ακολουθείς τα συναισθήματα σου και να «πέφτεις» συνεχώς στις παγίδες τους ή να ακολουθείς την λογική με κίνδυνο να παραμείνεις ψυχρός και να θέτεις έτσι εμπόδια σε όποιες ελπίδες ευτυχίας μπορεί να σου παρουσιαστούν; Φαντάζομαι ο καθένας πράττει αναλόγως τα προσωπικά του κριτήρια για το τι εστί ευτυχία. Πόσο διατεθειμένος είναι όμως ο άνθρωπος να «τσαλακώσει» τον εγωισμό του για να μπορέσει να αποκτήσει περισσότερες ευκαιρίες στην ευτυχία; Και από την άλλη πλευρά, ποιο είναι το τελικό σημείο που είναι αναγκαίο να σταματήσει κάποιος να προσπαθεί έτσι ώστε να σταματήσει να πληγώνεται;

Αφιερωμένο σε κάποια πολύ ξεχωριστή

Rolly