Live To Fly
Κατά την άποψή μου η ζωή είναι στιγμές. Η πρώτη φορά που φίλησες την κοπέλα που αγαπάς, το επικό βράδυ που πέρασες με τους κολλητούς σου, οι διακοπές με την οικογένεια σου. Οι στιγμές αυτές, καλές ή κακές, είναι μοναδικές για κάθε άτομο και είναι αυτές που μένουν χαραγμένες στο μυαλό σου με το πέρασμα των χρόνων. Τον περασμένο Νοέμβριο βρεθήκαμε προ εκπλήξεως, όταν ξαφνικά, χωρίς καμία προειδοποίηση, ανακοινώθηκε πως οι θρυλικοί Iron Maiden και Judas Priest θα ερχόντουσαν στην χώρα μας. Από εκείνη την στιγμή ξέραμε πως θα ζήσουμε κάτι για να θυμόμαστε. Δεν θα μπορούσαμε ποτέ όμως να φανταστούμε αυτό που ζήσαμε τις προηγούμενες μέρες.
Κυρίως λόγω της οικονομικής κρίσης που πλήττει την χώρα μας σχεδόν για μια δεκαετία πλέον, δεν είχαμε την ευκαιρία ως παρέα να παρακολουθήσουμε συναυλίες μεγάλου βεληνεκούς. Υπήρχαν βέβαια πολλές αγαπημένες μπάντες που είχαμε καταφέρει να δούμε ζωντανά, είτε στην Θεσσαλονίκη είτε στην Αθήνα, παρ' όλα αυτά live τέτοιου διαμετρήματος όπως αυτού του Rockwave Festival δεν είχαν συμβεί. Και για να είμαι ειλικρινής πολλοί από εμάς δεν περιμέναμε να συμβούν με τα συγκροτήματα που θέλαμε. Πολλές από τις αγαπημένες μας μπάντες έχουν αρχίσει να μεγαλώνουν απειλητικά και πλέον ο χρόνος δεν κυλάει υπέρ μας. Έτσι, ο περασμένος Νοέμβριος μας βρήκε τρομερά ενθουσιασμένους αφού είχαμε ήδη ξεκινήσει να οργανώνουμε την κάθοδό μας.
Η μουσική έχει περίοπτη θέση ανάμεσα στην παρέα μας. Το καταλαβαίνει κανείς ήδη διαβάζοντας αυτό εδώ το blog όπου τρία από τα τέσσερα κείμενα αφορούν την μουσική και καλλιτέχνες που την απαρτίζουν. Επιπλέον, κάποιος που έχει διαβάσει τα κείμενα μας θα θυμάται και το μότο μας: Δεν είναι τρομερό εκτός αν είναι μαζί οι φίλοι σου για να το δούνε. Φυσικά δεν μπορούσε να ισχύει κάτι διαφορετικό στην προκειμένη περίπτωση. Ξεκινήσαμε εφτά άτομα, όλοι διψασμένοι για αυτό που θα ακολουθούσε. Είχαμε αποφασίσει να μείνουμε στο camping του Terra Vibe όντας εκδρομείς. Έτσι, αφού διευθετήσαμε ασήμαντες λεπτομέρειες του τύπου που θα στήσουμε τις σκηνές, κατεβήκαμε στην μικρή σκηνή για να ακούσουμε τα πρώτα support. Δεν μπορώ να πω με σιγουριά αν ήταν οι πιο ζεστές μέρες του φετινού καλοκαιριού. Το σίγουρο ήταν πως σε οποιαδήποτε άλλη περίπτωση η ζέστη θα μας είχε πτοήσει για το οτιδήποτε.
Η πρώτη μέρα κύλησε άξια του ενθουσιασμού μας. Οι ελληνικές μπάντες στην Vibe Stage απέδειξαν πως η ελληνική rock/metal σκηνή δεν θεωρείται άδικα μια από τις καλύτερες στην Ευρώπη. Οι Accept από την άλλη, αγέραστοι και αεικίνητοι έδωσαν πραγματικά ένα πολύ καλό live. Το στιγμιότυπο της βραδιάς για πολλούς, συμπεριλαμβανομένου και του κειμενογράφου, ήταν οι Saxon. Οι τύποι τα έσπασαν όλα. Ακόμα και στον περιορισμένο χρόνο που τους δόθηκε κατάφεραν να συγκλονίσουν το κοινό τους. Προσωπικά έχω να λέω για μια από τις καλύτερες live εμφανίσεις στην μέχρι τώρα εμπειρία μου. Ακολούθησαν οι Sabaton οι οποίοι, αν και είχαν έτοιμο ένα θεαματικό show, αδικήθηκαν από τον ήχο και ίσως από τους πολύ καλούς Saxon που είχαν προηγηθεί. Η βραδιά έκλεισε με Judas Priest. O μοναδικός Halford έκανε αυτό που ξέρει καλύτερα και έτσι ολοκληρώθηκε με τον καλύτερο τρόπο η πρώτη μέρα του φεστιβάλ.
Η δεύτερη μέρα μας βρήκε όλους κουρασμένους και βραχνιασμένους, αλλά τίποτα δεν είχε σημασία. Δεν ήταν μυστικό ότι κατεβήκαμε για να δούμε Maiden και αυτό θα κάναμε. Φάγαμε και προετοιμαστήκαμε ψυχολογικά για τις επόμενες δύσκολες ώρες που θα περνούσαν. Η ώρα πρέπει να ήταν 13:20 όταν άνοιξαν οι πύλες για την Terra Stage. Μετά από λίγα δευτερόλεπτα πιάσαμε κάγκελο. Περίπου στις 13:40 καταλάβαμε τι πάμε να κάνουμε. Οι κύριοι Bruce, Nicko και σία θα ανέβαιναν στην σκηνή, αν ήμασταν τυχεροί, ακριβώς στις 21:30. Οκτώ ώρες μετά. Και δεν ήμασταν τυχεροί. Η ζέστη ήταν αφόρητη, όμως η παρέα καλή. Ο ένας βοηθούσε τον άλλον. Πολύ νερό, αντηλιακό και αμέτρητα κακά αστεία συντέλεσαν στο να περάσουν όσο πιο ανώδυνα αυτές οι ώρες. Στο διάστημα αυτό ακούσαμε τους Monument που δεν ενθουσίασαν και τους εξαιρετικούς Tremonti που μας ξύπνησαν για τα καλά. Δύο ώρες πριν την συναυλία ήμασταν πεπεισμένοι πως ο χώρος είχε γεμίσει. Αλλά αυτό που ακολούθησε δεν το περίμενε κανείς.
Η ζωή είναι στιγμές. 22:05 από τα μεγάφωνα ακούγεται το Doctor Doctor των UFO και 40.000 κόσμος τρελαίνεται. 22:09 τα λόγια του Churchill ηχούν σε όλη την Μαλακάσα. 22:10 Aces High και ένα τεράστιο Spitfire ξεπροβάλει μπροστά μας. Κανένας δεν επικοινωνεί πλέον. Το όνειρο είναι 5 μέτρα μπροστά μας. Το κοινό είναι μια θάλασσα ανθρώπων. Κανείς δεν μπορεί να μείνει στην θέση του. Πας όπου σε πάνε. Άγνωστοι μεταξύ αγνώστων, όλοι με μια φωνή, όλοι στον ρυθμό των θρυλικών Βρετανών.
Κυρίως λόγω της οικονομικής κρίσης που πλήττει την χώρα μας σχεδόν για μια δεκαετία πλέον, δεν είχαμε την ευκαιρία ως παρέα να παρακολουθήσουμε συναυλίες μεγάλου βεληνεκούς. Υπήρχαν βέβαια πολλές αγαπημένες μπάντες που είχαμε καταφέρει να δούμε ζωντανά, είτε στην Θεσσαλονίκη είτε στην Αθήνα, παρ' όλα αυτά live τέτοιου διαμετρήματος όπως αυτού του Rockwave Festival δεν είχαν συμβεί. Και για να είμαι ειλικρινής πολλοί από εμάς δεν περιμέναμε να συμβούν με τα συγκροτήματα που θέλαμε. Πολλές από τις αγαπημένες μας μπάντες έχουν αρχίσει να μεγαλώνουν απειλητικά και πλέον ο χρόνος δεν κυλάει υπέρ μας. Έτσι, ο περασμένος Νοέμβριος μας βρήκε τρομερά ενθουσιασμένους αφού είχαμε ήδη ξεκινήσει να οργανώνουμε την κάθοδό μας.
Η μουσική έχει περίοπτη θέση ανάμεσα στην παρέα μας. Το καταλαβαίνει κανείς ήδη διαβάζοντας αυτό εδώ το blog όπου τρία από τα τέσσερα κείμενα αφορούν την μουσική και καλλιτέχνες που την απαρτίζουν. Επιπλέον, κάποιος που έχει διαβάσει τα κείμενα μας θα θυμάται και το μότο μας: Δεν είναι τρομερό εκτός αν είναι μαζί οι φίλοι σου για να το δούνε. Φυσικά δεν μπορούσε να ισχύει κάτι διαφορετικό στην προκειμένη περίπτωση. Ξεκινήσαμε εφτά άτομα, όλοι διψασμένοι για αυτό που θα ακολουθούσε. Είχαμε αποφασίσει να μείνουμε στο camping του Terra Vibe όντας εκδρομείς. Έτσι, αφού διευθετήσαμε ασήμαντες λεπτομέρειες του τύπου που θα στήσουμε τις σκηνές, κατεβήκαμε στην μικρή σκηνή για να ακούσουμε τα πρώτα support. Δεν μπορώ να πω με σιγουριά αν ήταν οι πιο ζεστές μέρες του φετινού καλοκαιριού. Το σίγουρο ήταν πως σε οποιαδήποτε άλλη περίπτωση η ζέστη θα μας είχε πτοήσει για το οτιδήποτε.
Η πρώτη μέρα κύλησε άξια του ενθουσιασμού μας. Οι ελληνικές μπάντες στην Vibe Stage απέδειξαν πως η ελληνική rock/metal σκηνή δεν θεωρείται άδικα μια από τις καλύτερες στην Ευρώπη. Οι Accept από την άλλη, αγέραστοι και αεικίνητοι έδωσαν πραγματικά ένα πολύ καλό live. Το στιγμιότυπο της βραδιάς για πολλούς, συμπεριλαμβανομένου και του κειμενογράφου, ήταν οι Saxon. Οι τύποι τα έσπασαν όλα. Ακόμα και στον περιορισμένο χρόνο που τους δόθηκε κατάφεραν να συγκλονίσουν το κοινό τους. Προσωπικά έχω να λέω για μια από τις καλύτερες live εμφανίσεις στην μέχρι τώρα εμπειρία μου. Ακολούθησαν οι Sabaton οι οποίοι, αν και είχαν έτοιμο ένα θεαματικό show, αδικήθηκαν από τον ήχο και ίσως από τους πολύ καλούς Saxon που είχαν προηγηθεί. Η βραδιά έκλεισε με Judas Priest. O μοναδικός Halford έκανε αυτό που ξέρει καλύτερα και έτσι ολοκληρώθηκε με τον καλύτερο τρόπο η πρώτη μέρα του φεστιβάλ.
Η δεύτερη μέρα μας βρήκε όλους κουρασμένους και βραχνιασμένους, αλλά τίποτα δεν είχε σημασία. Δεν ήταν μυστικό ότι κατεβήκαμε για να δούμε Maiden και αυτό θα κάναμε. Φάγαμε και προετοιμαστήκαμε ψυχολογικά για τις επόμενες δύσκολες ώρες που θα περνούσαν. Η ώρα πρέπει να ήταν 13:20 όταν άνοιξαν οι πύλες για την Terra Stage. Μετά από λίγα δευτερόλεπτα πιάσαμε κάγκελο. Περίπου στις 13:40 καταλάβαμε τι πάμε να κάνουμε. Οι κύριοι Bruce, Nicko και σία θα ανέβαιναν στην σκηνή, αν ήμασταν τυχεροί, ακριβώς στις 21:30. Οκτώ ώρες μετά. Και δεν ήμασταν τυχεροί. Η ζέστη ήταν αφόρητη, όμως η παρέα καλή. Ο ένας βοηθούσε τον άλλον. Πολύ νερό, αντηλιακό και αμέτρητα κακά αστεία συντέλεσαν στο να περάσουν όσο πιο ανώδυνα αυτές οι ώρες. Στο διάστημα αυτό ακούσαμε τους Monument που δεν ενθουσίασαν και τους εξαιρετικούς Tremonti που μας ξύπνησαν για τα καλά. Δύο ώρες πριν την συναυλία ήμασταν πεπεισμένοι πως ο χώρος είχε γεμίσει. Αλλά αυτό που ακολούθησε δεν το περίμενε κανείς.
Η ζωή είναι στιγμές. 22:05 από τα μεγάφωνα ακούγεται το Doctor Doctor των UFO και 40.000 κόσμος τρελαίνεται. 22:09 τα λόγια του Churchill ηχούν σε όλη την Μαλακάσα. 22:10 Aces High και ένα τεράστιο Spitfire ξεπροβάλει μπροστά μας. Κανένας δεν επικοινωνεί πλέον. Το όνειρο είναι 5 μέτρα μπροστά μας. Το κοινό είναι μια θάλασσα ανθρώπων. Κανείς δεν μπορεί να μείνει στην θέση του. Πας όπου σε πάνε. Άγνωστοι μεταξύ αγνώστων, όλοι με μια φωνή, όλοι στον ρυθμό των θρυλικών Βρετανών.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου