Iron Maiden's gonna get you, no matter how far.

Μεσημέρι του 2011. Το λεωφορείο ξεκινάει από το σχολείο για να επιστρέψει τα παιδιά στα σπίτια τους. Λίγο μετά τη μέση, κάθεται ένας έφηβος, μόνος του, με ακουστικά στα αυτιά. Ένα κομμάτι παίζει σε επανάληψη, εδώ και αρκετή ώρα. Ξανά και ξανά. Fear of the Dark, από τους Iron Maiden. Εναλλάσσεται η εκτέλεση που υπάρχει στο δίσκο με την ζωντανή εκτέλεση από ένα φεστιβάλ στη Βραζιλία. Ένα από τα πρώτα τραγούδια που έμαθε από το συγκεκριμένο συγκρότημα, σίγουρα αυτό που του άρεσε περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο κομμάτι είχε ακούσει μέχρι στιγμής. Πρώτη φορά ερχόταν σε επαφή με αυτό το είδος, με αυτά τα δυναμικά φωνητικά, τις απίστευτα συγχρονισμένες και καθηλωτικές κιθάρες και τον μοναδικό συνδυασμό μπάσου και τυμπάνων.

Και να, πριν λίγο καιρό συνέβη κάτι απίστευτο. Στην παγκόσμια περιοδεία για την προώθηση του πρόσφατου δίσκου τους, οι Maiden ανακοίνωσαν πως θα κάνουν στάση και στην Αθήνα! Αποφασισμένος να ζήσει αυτήν την εμπειρία από κοντά το ανακοινώνει στους γονείς του. Και πριν καν τελειώσει την πρόταση, λαμβάνει την απάντησή του. Η Αθήνα είναι μακριά από τη Θεσσαλονίκη για να ταξιδέψει ένα 12χρονο μόνο του, πόσο μάλλον για να πάει σε μια συναυλία με 25.000 κόσμο, χωρίς να έχει κάποιον να τον προσέχει. Κανείς από την οικογένεια του δεν είναι εξοικειωμένος με την χέβι μέταλ, κανείς δεν έχει όρεξη να κατέβει και να δει κάποιους γερόλυκους από τη Μεγάλη Βρετανία στα μέσα του καλοκαιριού. Και όσο κι αν ο έφηβος παραπονιέται, η απόφαση αυτή δεν αλλάζει. Η ώρα της συναυλίας έρχεται, αλλά ο ίδιος, πληγωμένος, αποφασίζει να μην δει βίντεο από τη συναυλία που έχασε. Οπότε το μόνο που έχει να κάνει είναι να συνεχίσει να ακούει τη μουσική αυτή. Και να περιμένει τα επόμενα χρόνια μήπως και ξανάρθει το συγκρότημα Ελλάδα.

Τα χρόνια περνάνε, φτάνουμε στο 2015. Η Ελλάδα περνάει μια δύσκολη εποχή λόγω οικονομικής κρίσης. Συνεπώς, παγώνουν όποιες ελπίδες υπάρχουν για συναυλίες μεγάλου βεληνεκούς. Οι Maiden βγάζουν νέο δίσκο, απλά καταπληκτικό, παρά την ηλικία τους. Και φυσικά ακολουθεί νέα περιοδεία, με πολλές στάσεις σε όλον το κόσμο. Ο έφηβος τσεκάρει αρκετά συχνά την ιστοσελίδα του συγκροτήματος για να δει εάν η Ελλάδα αποτελεί και αυτή σταθμό. Οι μέρες περνάνε, μικρές χώρες όπως η Κροατία ανακοινώνονται, ωστόσο η μεγαλύτερη και φιλική στην ακραία μουσική, Ελλάδα δεν βρίσκεται στον μακρύ κατάλογο των σταθμών. Πιο κοντινή χώρα είναι η Ιταλία, αλλά το κόστος της συνολικής εκδρομής είναι ιδιαίτερα μεγάλο, κάτι που καθιστά αδύνατη την εκδρομή για τον έφηβο. Οπότε συνεχίζει να κάνει αυτό που ξέρει, να ακούει την μουσική τους και να ελπίζει να μην περάσουν πολλά χρόνια μέχρι την επόμενη περιοδεία. Τα μέλη του συγκροτήματος είναι κοντά στα 60 πια, ο χρόνος δεν είναι με το μέρος του.

Νοέμβρης του 2017. Το μεγαλύτερο ελληνικό rock φεστιβάλ, Rockwave, δημοσιεύει πως σύντομα θα ανακοινωθούν μεγάλα ονόματα. Δεδομένου των προηγουμένων συμμετεχόντων στο φεστιβάλ, πολλοί παραμένουν αδιάφοροι. Ωστόσο, πολλά μεταλλάδικα site αναπαράγουν την είδηση αυτή. O -ακόμα- έφηβος αρχίζει να ελπίζει ξανά. Και ναι, μαθαίνει πως επιτέλους ήρθε η στιγμή. Στις 20 Ιούλη 2018 θα εμφανιστούν στα πλαίσια ευρωπαϊκής περιοδείας, οι Iron Maiden στην Αθήνα. Ήδη ο έφηβος διοργανώνει την εκδρομή με την παρέα του, ανοίγει ό,τι παλιό κουμπαρά έχει ώστε να είναι έτοιμος για εκείνην την ημέρα. Αγοράζει τα εισιτήρια την πρώτη κι όλας μέρα που αυτά είναι διαθέσιμα και περιμένει με ανυπομονησία το καλοκαίρι.

19 Ιουλίου 2018. Η παρέα ξεκινά με τραίνο πρωί πρωί. Φτάνουν στο χώρο του φεστιβάλ, στήνουν τις σκηνές τους και ξεκινάν να απολαμβάνουν τις συναυλίες της πρώτης μέρας. Judas Priest, Saxon και οι υπόλοιποι ξεσήκωσαν τη Μαλακάσα. Στο τέλος της ημέρας, ο 20χρονος πια, νιώθει υπερβολικά κουρασμένος από μια πολύ γεμάτη μέρα. Ο ύπνος στη σκηνή δεν είναι και ο καλύτερος. Και ξημερώνει η μεγάλη ημέρα, η μέρα που περίμενε τόσα χρόνια. Η παρέα ξυπνά μουδιασμένη, κουρασμένη ακόμα από τη χθεσινή μέρα. Αναρωτιούνται εάν αξίζει να στηθούν από τόσο νωρίς για να πιάσουν μια θέση μπροστά, ή αν θα τους κοστίσει με πολλή κούραση.

Κάποιες στιγμές μετά βρίσκονται να τρέχουν σαν τρελοί ώστε να προλάβουν να πιάσουν κάγκελο. Και τελικά τα καταφέρνουν. Η ώρα 1:30 μμ και ο 20χρονος έχει βρει μια θέση ακριβώς μπροστά από τη σκηνή. Στην πορεία βέβαια χωρίστηκε με τους φίλους του, οι οποίοι πήγαν από την άλλην πλευρά. Ο καλοκαιρινός ήλιος καίει πολύ και οι 8 ώρες αναμονής φαντάζουν υπερβολικά πολλές. Οι πρώτες αμφιβολίες κάνουν την εμφάνιση τους. Ο φόβος πως λόγω της κούρασης δεν θα ευχαριστηθούν το show καταλαμβάνει τις σκέψης του 20χρονου, που δίπλα του έχει μόνο τον αδελφό του από γνώριμα πρόσωπα. Ωστόσο, λίγο οι παρέες που γνωρίζει, λίγο ο ενθουσιασμός για τη μεγάλη συναυλία το βράδυ, και ο χρόνος περνά. Σιγά σιγά βγαίνουν και οι πρώτες μπάντες και τα πράγματα κυλούν πιο ευχάριστα. Κατά τις 7, το πάρκο αρχίζει και γεμίζει ασφυκτικά και ο ενθουσιασμός κορυφώνεται. Τελειώνουν οι Volbeat και όλοι στρέφουν πλέον την προσοχή τους στην κεντρική σκηνή. Ένα σποτάκι στις γιγαντοοθόνες και η συναυλία είναι έτοιμη να ξεκινήσει.

Επιτέλους έφτασε η στιγμή που ο νέος είχε φανταστεί τόσες και τόσες φορές. Επιτέλους, όλες αυτές τις εμπειρίες που παρακολουθούσε τόσα χρόνια στο YouTube θα μπορούσε να τις ζήσει από κοντά. Ωστόσο ένα άγχος τον έχει καταβάλλει. Ο κόσμος είναι υπερβολικά πολύς, σε επικίνδυνο σημείο. Ήδη κάποιοι δίπλα του αρχίζουν και λιποθυμούν από την πίεση. Φοβάται πως και αυτός θα δεχθεί αρκετή, υπερβολικά πολλή στο σημείο να μην μπορέσει να απολαύσει την συναυλία που περίμενε πώς και πώς. Η κοπέλα του βρίσκεται λίγο πιο πίσω, κάπου στον χαμό που γίνεται και ανησυχεί μήπως ζοριστεί πολύ, ο μικρός του αδελφός είναι δίπλα του, ταλαιπωρημένος από τις πολλές ώρες στον ήλιο, και ο χρόνος περνά, ενώ η συναυλία δεν λέει να ξεκινήσει. Μετά από κάθε τραγούδι που τελειώνει από τα μεγάφωνα, ο κόσμος αρχίζει να φωνάζει, ωστόσο σύντομα μπαίνει το επόμενο και μετά το επόμενο. Περνά μισή περίπου ώρα που μοιάζει και αιώνας. Από την μία μια στιγμή που έχει φανταστεί άπειρες φορές, από την άλλην οι κακουχίες της στιγμής. Περίεργο συναίσθημα. Κατά τις 10:05 ακούγονται οι πρώτες νότες από το Doctor Doctor, το εισαγωγικό τραγούδι στις συναυλίες των Maiden. Αμέσως, τα ξεχνάει όλα και γίνεται ένα με το πλήθος που ζητωκραυγάζει. Φωνάζει και συγκινείται στην ομιλία του Τσώρτσιλ σαν να ήταν Άγγλος στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Και να, εμφανίζεται η εξάδα στην σκηνή και συγκίνηση τον κατακλύζει. Η στιγμή έφτασε. Πλέον δεν θυμάται τίποτα, ούτε για κούραση, ούτε για πίεση. Απλά βλέπει ζωντανά αυτό που είχε φανταστεί άπειρες φορές στο παρελθόν.

Ξέρει κάθε στίχο και τον φωνάζει δυνατά και ας μην έχει φωνή την επόμενη μέρα. Οι άγνωστοι που στέκονται δίπλα του γίνονται πλέον γνωστοί και αδελφοί και όλοι μαζί συμμετέχουν σε αυτό το απίθανο show. Αγαπημένα τραγούδια ακούγονται και ο 20χρονος τα έχει πλέον χαμένα από την χαρά. Να, λιγότερο από 3 μέτρα μακριά τρέχει και σκαρφαλώνει ο κορυφαίος frontman, Bruce Dickinson,  ο Janick Gers με τον ιδιόρρυθμο αλλά φανταστικό χορό του και ο ιθύνων νους της μπάντας, Steve Harris, κουνώντας χαρακτηριστικά το μπάσο του.  Όσες φορές και να είχε φανταστεί πώς θα ένιωθε, τώρα νιώθει σίγουρα καλύτερα.

 Έρχεται η στιγμή του Fear of the Dark. Το πιο διαδεδομένο ίσως της μπάντας στο ευρύ κοινό, ένα από τα καλύτερά τους. Όχι πια το αγαπημένο του 20χρονου, αλλά σίγουρα αυτό που τον έχει επηρεάσει όσο λίγα άλλα κομμάτια. Ξεκινάει η ήρεμη, ανατριχιαστική εισαγωγή, με 40.000 άτομα να τραγουδάνε μαζί με τον Bruce. Περνάει το ξεσηκωτικό δυνατό σημείο και φτάνει το μελωδικό κομμάτι πριν το πρώτο solo. Όλο το κοινό τραγουδάει την μελωδία. Η στιγμή είναι υπερβολικά δυνατή και μερικές αναμνήσεις περνάνε από το μυαλό του. Όλες οι στιγμές που είχε καθίσει με τα ακουστικά του και είχε ακούσει αυτό το τραγούδι, όλες οι στιγμές που δυσκολευόταν να καθορίσει την ταυτότητά του και στρεφόταν στη μουσική που αυτό το τραγούδι του άνοιξε, όλες οι στιγμές που μοιράστηκε με τους φίλους του ακούγοντας τη μουσική αυτή. Σημαίνει πολλά για αυτόν. Ξεσπάει σε δάκρυα από συγκίνηση, χωρίς να σταματά να τραγουδά. Περίμενε πως θα συμβεί αυτό κάποια στιγμή στο βράδυ, αυτό το κομμάτι ήταν ένα από τα φαβορί. Οι διπλανοί του τον χτυπάνε στην πλάτη, καταλαβαίνουν τι συμβαίνει, τα έχουν περάσει και οι ίδιοι.

Η ώρα περνά πραγματικά πολύ γρήγορα και η συναυλία φτάνει στο τέλος της. Η μπάντα χαιρετά το κοινό και υπόσχεται να ξαναέρθει σύντομα. Ο νέος τα έχει ακόμα χαμένα και οι πρώτες συζητήσεις του με την υπόλοιπη παρέα είναι λίγο θολές, λιγάκι χαζοχαρούμενες. Μιλάνε αρκετή ώρα το βράδυ, και τελικά πηγαίνουν για ύπνο. Καιρό είχε να ξαπλώσει τόσο ευτυχισμένος. Μόλις πραγματοποίησε ένα από τα μεγαλύτερα όνειρά του.

~ΒΒ