Και εγώ σ' αγαπώ ΓΤΧ

Είχα ρωτήσει δύο φορές τον πατέρα μου για τον Τζίμι. Η πρώτη όταν ήρθα σε επαφή με την μουσική του κάπου στο Γυμνάσιο και η δεύτερη στις 2 Δεκεμβρίου του περασμένου, πλέον, έτους όταν πήγε για 15 λεπτά στην άλλη πλευρά και γύρισε. Σε καμία περίπτωση δεν πήρα ικανοποιητική απάντηση παρά μόνο λίγα λόγια και χαρακτηρισμούς.

Χωρίς να είμαι τεράστιος θαυμαστής του, τον γούσταρα πολύ. Μου άρεσε η μουσική και ο ήχος που είχαν τα τραγούδια του. Είχε ποικιλία που ευχαριστούσε λάτρεις του αγγλόφωνου χαρντ ροκ όπως η αφεντιά μου αλλά και αυτούς που προτιμούν το ελληνικό στοιχείο. Άλλες φορές μαζί, άλλες φορές χώρια. Εκεί που τα χαλούσαμε λίγο ήταν στους στίχους. Οι στίχοι ήταν παραπάνω από ευφυείς, τόσο πολύ που κάπου έχανες την μπάλα από τα γεγονότα και τους συμβολισμούς που περιείχαν. Χωρίς την κατοχή λοιπόν στοιχειωδών γνώσεων δυσκολευόμουν να τον ακολουθήσω. 

Αυτά είχα διαπιστώσει από τον καιρό που ασχολούμουν αποκλειστικά με την μουσική του. Τον τελευταίο ενάμιση μήνα όμως, που επανήλθε στην επικαιρότητα για τους λάθους λόγους δυστυχώς, είχα την ευκαιρία να ψάξω παραπάνω γι' αυτόν και την πορεία του στον καλλιτεχνικό χώρο. Εντυπωσιάστηκα από το πόσο αληθινός παρέμενε όλα αυτά τα χρόνια. Δεν ξέρω αν είχε κάποιο στόχο, κάποιον απώτερο σκοπό. Προσπαθούσε να αφυπνίσει μια χώρα που άλλαζε και αλλάζει. Προσπαθούσε να μοιράσει αγάπη στον κόσμο. Και ο λόγος που συνέχιζε να κάνει τόσα χρόνια ήταν η αγάπη που έπαιρνε και ο ίδιος από τον κόσμο του. Παρά την αθυροστομία του ήταν μια αγνή ψυχή, το άκουγες στον τόνο της φωνής του. Ήταν ταγμένος σε αυτό που έκανε και προσωπικά είναι μεγάλη έμπνευση.

Η απάντηση τελικά για το τι ήταν ο Τζίμης Πανούσης ήρθε όταν μας άφησε το περασμένο Σάββατο στις 13 Ιανουαρίου του 2018. Εκείνο το απόγευμα μαζί με πατέρα και αδερφό ήπιαμε ένα ποτηράκι προς τιμήν του. Καλό ταξίδι Τζιμάκο.

Rolly